Ewa Liebchen - Dizzy Divinity

Bogusław Schaeffer - Piano Concerto No 4

Bogusław Schaeffer - Missa Sinfonica

Piotr Peszat - Music for Culture Wars

Kojarzycie paragrafowe pre-gry komputerowe, a może książki tego rodzaju? Ostatnim masowych hitem opartym na ich mechanice był film produkcji Netflixa "Black Mirror: Bandersnatch". Piotr Peszat podjął próbę napisania kompozycji paragrafowej, autobiograficznej i z alternatywnym biegiem wydarzeń. To słuchacze wcielają się w „młodego i dobrze zapowiadającego się kompozytora z Krakowa” i decyduje o tym, jak potoczy się jego kariera. A może niezależnie od dokonywanych wyborów i tak pewne zdarzenia są nieuniknione... Kompozycja PEnderSZATch (zakodowane nazwisko Peszat, potoczny pseudonim Pender oraz Bandersnatch) nawiązuje do świata popkultury, polityki, życia społecznego, kościelnego i festiwalowego.

Julius Eastman EVIL

Miłosz Pękala - Monopercussion 2

Monopercussion 2 to druga wyprawa Miłosza Pękali – wirtuoza perkusji współczesnej, jazzowej, eksperymentalnej i avant popowej – w świat traktowanych solistycznie, choć wspartych zakręconą elektroniką, idiofonów i membranofonów. Także tych wyjątkowo rzadko spotykanych w filharmoniach, jak brazylijskie pandeiro czy indyjska tabla. Wszak nowych rytmów próżno szukać w podręcznikach do klasycznej kompozycji. Nie dziwi więc, że wśród kompozytorów Monopercussion 2 znaleźli się, obok Pawła Mykietyna czy samego Miłosza Pękali, mistrzowie perkusji jazzowej, etnicznej i rockowej: Thymme Jones (z amerykańskiego zespołu Cheer-Accident) czy Brazylijczyk Sergio Krakowski.

MICHAŁ GÓRCZYŃSKI: REGIONS

Bogusław Schaeffer: B.S. Jazz

JAGD

JAGD to cztery sygnały łowieckie. Ich zinterperowania podjął się trębacz Emil Miszk, któremu towarzyszą czterej muzycy i współtwórcy kompozycji: Hubert Zemler, Kuba Sokołowski, Miłosz Pękala i Jerzy Rogiewicz. W kontekście biologicznego przetrwania łowiectwo jest anachronicznym i irracjonalnym performansem okrucieństwa. (...) Próby obrony jego istnienia fundowane są na nikczemnych przesłankach (dokarmiane zwierzęta tworzą nowe populacje, te stają się nadmiarowe i pojawia się uzasadniana ekologicznie potrzeba odstrzału). (...) Sygnały łowieckie to melodie, które towarzyszą pokotowi – ceremonii kończącej polowanie. Ułożone na prawym boku martwe zwierzęta żegnane są przez sygnalistę, a każdemu rodzajowi zwierzyny łownej przypisana jest inna melodia. W JAGD do czynienia mamy z próbą reapropriacji sygnałów łowieckich – ich ponownego zawłaszczenia, uczynienia swoimi, zaanektowania ich do innego terytorium. To jednocześnie próba zwrócenia się ku zwierzętom poprzez symboliczną kradzież znaków. Gest płochy, choć znaczący, bo fundujący muzykę, która – przetwarzając i zniekształcając sygnały łowieckie – jest w swojej substancji antyłowiecka.

KUST

NIEWTE Osmętnica Electronica

BASKAK (ANTONI BEKSIAK): electronics, voice, whistling, objects, trap set
MANIUCHA BIKONT: voice, clarinet, pipes, various instruments and objects
MACIEJ FILIPCZUK: fiddle (left, tracks 3, 8 and 11 solo), squeezebox
MARCIN LORENC: fiddle (right, track 5 solo), bass fiddle

Duchnowski / Bojanowicz - Devil`s Fiddle MK

RPA / Duchnowski - Devil`s Fiddle

Boleslaw Błaszczyk i inni - Ptacy i ludzie. Ballada dokumenalna o Eugeniuszu Rudniku

“Ptacy i ludzie. Ballada dokumentalna o Eugeniuszu Rudniku” to trzecia z kolei pozycja w serii “Biblioteka SEPR”, projektu zainicjowanego przez Fundację Automatophone i Muzeum Sztuki w Łodzi. Poprzedził ją “Czarny pokój i inne pokoje”, zbiór tekstów poświęconych Studiu Eksperymentalnemu Polskiego Radia pod redakcją Michała Libery i Michała Mendyka, oraz biografia założyciela legendarnego ośrodka pt. “Patkowski. Ambasador muzyki z Marsa” opracowana przez Agnieszkę Pinderę.

Tytuł najnowszej publikacji, podobnie jak jej poszczególnych sekcji, został zaczerpnięty z bogatej listy utworów Rudnika. “Ptacy i ludzie” to na niej dzieło wyjątkowe, bo stanowiące rodzaj autobiograficznego wyznania, w którym wątki osobiste splatają się z politycznymi, a reportażowy konkret z ironiczną literacką metaforą i subtelnym dźwiękowym symbolizmem. Taka zresztą była - uwieczniona w prywatnych notakach oraz prasowych i radiowych wywiadach - opowieść Eugeniusza Rudnika o nim samym. Rozpięta pomiędzy kronikarską precyzją a mitologiczną umownością. Po narracyjną strategię mistrza sięgnęliśmy w naszej "balladzie dokumentalnej" (kolejne zapożyczenie ze słownika naszego bohatera), dbając o faktograficzną rzetelność, ale też o wielość i różnorodność perspektyw oraz poetyk.

"Ptacy i ludzie" składają się zatem z trzech części. Pierwsza - zatytułowana "Polak melduje z kosmosu" - to szkic do biografii Eugeniusza Rudnika autorstwa jego wieloletniego przyjaciela i badacza twórczości Bolesława Błaszczyka. Kolejna sekcja - "Peregrynacje Pana Podchorążego" - zawiera rozmowę przeprowadzoną z kompozytorem przez Zuzannę Solakiewicz, a także esej Błaszczyka dotykający językowo-literackiej osobności wszechstronnego artysty.Na ostatnią część - "Szkice do portretu mistrza" - składają się eseje problematyzujące twórczość Rudnika z perspektywy filmu, sztuk wizualnych oraz muzyki, autorstwa Michała Mendyka, Daniela Muzyczuka i Agnieszki Pindery oraz Jana Topolskiego.

Staraliśmy się oddać w ręce czytelnika możliwie pełny obraz genialnego “self-made mana” (jak go nazywa Błaszczyk) dźwiękowych eksperymentów w niemal wszelkich znanych ich przejawach. Mamy nadzieję że eksperyment się udał.

Ewa Liebchen - Goodnight Mr Górecki

The dewdrop world
Is the dewdrop world
Yet it is

Kobayashi Issa

Opera o Polsce

Polaku, kim jesteś? Próbą odpowiedzi na to pytanie jest filmowy kolaż, który łączy materiały archiwalne i współczesne, zdjęcia dokumentalne i inscenizowane, a wśród nich doniesienia prasowe, ogłoszenia towarzyskie, oferty sprzedaży i fragmenty przemówień. Nawiązując do rodzimej tradycji dokumentu kreacyjnego w ujęciu Wojciecha Wiszniewskiego, film pokazuje różne przejawy polskości: rytuały patriotyczne i religijne, codzienne obyczaje, ale także charakterystyczne pejzaże czy intymne wspomnienia z dzieciństwa.

Arsenije Jovanović LA PARATTA

...W tym szczególnym momencie nagle odniosłem wrażenie, że wszyscy trzej jesteśmy jednością – ja, sternik i ptak, który zleciał do nas prosto z kosmosu. Wszystko wokół nas było ciche, nie było wiatru w związku z czym nie mogliśmy żeglować. Jedynym dźwiękiem, który przedzierał się przez ciszę, był zwykły hałas silnika. Byliśmy jak mały zamknięty organizm – tworzyliśmy własny wszechświat, jakby wszystkie połączenia z resztą świata zostały zerwane. […] Ta mała istota była przerażona, kompletnie niema i bezustannie śpiąca […] Może sternik miał rację – może ten mały ptak naprawdę próbował uciec przed wojną, być jak najdalej od gór, w których zaczęły się strzelaniny, z dala od złej energii ludzi przygotowujących się do wojny. Przeczucie tej energii sprawia, że zwierzęta wiedzą, że nadchodzi coś strasznego. I to uczucie, które dostrzegaliśmy w ptaku, wielu z nas odnajdywało też w sobie, nie wyłączając mnie i sternika. Ten okropny strach...

Mgła zdaje się przychodzić z zewnątrz

Pasażerka Zofii Posmysz jest tekstem z bardzo długą historią, usianą ogromną ilością zbiegów okoliczności i zwrotów akcji. Najważniejszym jednak, fundacyjnym niejako, doświadczeniem jest wizyta autorki w Paryżu, gdzie znalazła się dzięki pracy w Polskim Radio, jako wysłanniczka na inauguracyjny rejs LOT-u, który w 1946 roku połączył stolice Polski i Francji. Mając parę godzin na zwiedzanie Paryża, pojechała do centrum miasta i tam, pośród zgiełku ludzi, na Placu Concorde, usłyszała głos strażniczki, której podlegała jako więźniarka KL Auschwitz. Wraz z dźwiękiem do jej głowy wdarła się siłą, niczym gwałtowny wiatr, przeszłość kumulowana w pamięci całego ciała, powodując nagłe jego sztywnienie i paraliż, przywołując strach, który tlił się gdzieś w głębi i nigdy, tak naprawdę, nie zniknął. Głos okazał się należeć do kogoś innego, jednakże doświadczenie to stało się podstawą refleksji
Posmysz nad naturą dźwięku...

Lumpeks

Strycharski / Drazkov - Plantae Carnivorae

Planta carnivora est planta quae partem alimentorum (sed non energiam) ex captis animalibus aut protozois, praecipue insectis aliisque arthropodis trahit. Plantae carnivorae hanc proprietatem per selectionem naturalem consecutae sunt quia in solo nitrogenio aliisque nutrimentis carente crescunt. Plantae carnivorae in quinque ordinibus et plus quam duodecim generibus reperiuntur.

Patryk Zakrocki: Post-pandemic Music

Tylko jako pewien brak czystości postrzegam te bezwładną ciągłość, z jaką trwam wraz z moim płaskim i niezmiennym życiem, zalegającymi jak kurz lub brud na powierzchni nienastępującej nigdy zmiany. Tak jak myjemy swoje ciało, tak samo powinniśmy myć swój los; zmieniać życie, tak jak się zmienia ubranie – nie po to aby życie podtrzymywać, jak wtedy gdy jemy, śpimy, ale ze względu na ten obcy szacunek dla nas samych, który trafnie nazywamy czystością.

 Fernando Pessoa, Księga niepokoju

Roman Haubenstock-Ramati Decisions / Study in Form (Ablinger/ Fell / Friedl / Lehn

Roman Haubenstock-Ramati na wczesnym etapie swojej twórczości zauważył ograniczenia metody serialnej. Podstawowy problemem dostrzegł w następującym paradoksie: utwory powstałe w zgodzie z tą metodą nadawały kompozytorowi status twórcy całkowicie panującego nad materiałem, a jednocześnie czyniły zeń podmiot poddany dyktatom ścisłych rozwiązań, które narzucone były przez logikę procedury. Nie ograniczały więc odkryć w dziedzinie materiału, ale zdecydowanie wpływały na inwencję formy. Dla Haubenstocka-Ramatiego rozróżnienie pomiędzy materią i formą, a także pomiędzy zasadniczo odmiennymi metodami ich rozwoju – odpowiednio poprzez odkrycie oraz wynalazek – stanowiły punkt wyjścia dla porzucenia metody serialnej. Na poziomie formy zakazem, który w najbardziej dojmujący sposób krępował inwencję, był zakaz repetycji. Haubenstock-Ramati dostrzegł potencjał w inspiracjach spoza pola muzyki. Katalizatorem stało się spotkanie z mobilami Alexandra Caldera. Pracujący w Paryżu amerykański rzeźbiarz opracował metodę formowania wiszących form, które poruszane ruchem powietrza ciągle zmieniają konfiguracje i wzajemne położenie. Mobil jest więc zaplanowanym przez artystę zestawem możliwości, które przyjmują inną formę w zależności od warunków zewnętrznych. Kompozytor wyobraził sobie każdy z takich komponentów jako formę zamkniętą, która staje się dynamiczna względem pozostałych zamkniętych form. Taki układ komponentów dopuszcza repetycję jako metodę badania różnych właściwości poszczególnych form. Ich wykonanie zakłada bowiem, że różne właściwości stają się widoczne (słyszalne) w zależności od kontekstu, w którym dana forma jest prezentowana. Można to porównać do procesu oglądania rzeźby: czas poświęcony na jej okrążenie pozwala zapoznać się nie tyle z różnymi formami, co z różnymi aspektami tej samej formy. I znowu do głosu dochodzi metafora topologiczna, a wraz z nią do partytury wkracza trzeci wymiar.

Agnieszka Pindera - Patkowski. Ambasador muzyki z Marsa

Bogusław Schaeffer - Dialogues

Schaeffer nie unikał sytuacji, w których niebezpieczeństwo obnażenia braku pomysłowości fakturalnej jest z natury rzeczy większe, niż gdy komponuje się na dziesięć instrumentów, w tym dwie ksylorimby, dwie czelesty, dwa klawesyny i dwa wibrafony. Komponował też na dwa fortepiany, na fortepian na cztery ręce, a nawet na klawikord. Do zapoznania się z pięcioma tego typu utworami, ukazującymi kompozytorską strategię dbałości o „fakturę w służbie formy i ekspresji”, wolnymi jednak od „chodzenia na łatwiznę”, zaprasza niniejsze wydawnictwo.

Lucia Dlugoszewski - Openings of the (eye)

Lucia Długoszewski to córka polskich imigrantów, niedoszła studentka medycyny, która rzuciła wszystko, by rozwijać swoje artystyczne pasje. Studentka Edgara Varèse’a stała się jedną z najciekawszych i najbardziej zapomnianych kompozytorek szkoły nowojorskiej.

Robert Piotrowicz - EUZEBIO

Nowa płyta Piotrowicza nie należy do konkretnej kategorii. Wielobarwna elektroniczna instrumentacja modelowana jest w stronę doświadczenia akustycznego i żywiołu performującego muzyka. Narratywny, pełen napięcia i tajemnicy język kompozycji to wynik szerokiego spektrum środków.

Sokołowski / Stasiewicz - ERRATA

Wspólne przedsięwzięcie pianisty Kuby Sokołowskiego i artysty wizualnego Pawła Stasiewicza kładzie nacisk na prezentację nieograniczonych możliwości brzmieniowych fortepianu totalnego oraz na dramaturgiczne konsekwencje stosowania notacji graficznej. Klasyczna pianistyka skonfrontowana zostaje z noise`owymi fakturami uzyskiwanymi poprzez wykorzystanie przedmiotów codziennego użytku do preparacji instrumentu. Stylistycznie kompozycje nawiązują do sonorystycznej tradycji polskiej szkoły kompozytorskiej oraz do poszukiwań niemieckiej sceny eksperymentalnej, zwłaszcza do prac Reinholda Friedla.

Szábolcs Esztényi / Jakub Sokolowski - CREATIVE MUSIC

Muzyki kreowane to cykl otwartych i na poły improwizowanych utworów stworzonych przez Szabolsa Esztényiego – kompozytora dla Szabolsa Esztényiego – pianisty, o bardzo specyficznej technice i wrażliwości. Na wejście w ten intymny świat pozwoliły mi długie rozmowy na temat współczesnego wykonawstwa oraz improwizacji prowadzone z tym niezwykłym artystą podczas moich studiów na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie oraz po ich zakończeniu. W Muzykach kreowanych zafascynowała mnie możliwość kreowania bardzo skondensowanego materiału w czasie rzeczywistym oraz wykorzystania bogatego zestawu formalnych koncepcji improwizatorskich wypracowanych przez Esztényiego. Z rozległego cyklu wybrałem trzy utwory o bardzo różnej charakterystyce formalnej oraz brzmieniowej.

Szábolcs Esztényi - FOR ANDRZEJ BIEŻAN

Twórczość Andrzeja Bieżana bywa najczęściej kojarzona z nurtem improwizacji, jego wszech-stronnymi działaniami na polu muzyki intuicyj-nej oraz z pracami kompozytora na taśmę magnetofonową powstałymi w Studio Ekspery-mentalnym Polskiego Radia. Jednak w archiwum Bieżana, doglądanym pieczo-łowicie przez jego siostrę Ewę Bieżan, zachowało się szereg szkiców oraz gotowych kompozycji instrumen-talnych i wokalnych, wykorzystujących zarówno tradycyjną, jak i graficzną notację. Część z tych materiałów to muzyka do spektakli teatralnych. Inne partytury stanowią utwory autonomiczne. Jest wśród nich między innymi kwartet smycz-kowy, koncert skrzypcowy, kompozycja na wielką orkiestrę i liczne szkice oraz kilka skończonych form fortepianowych i kameralnych. Bieżan podczas swych występów najchętniej improwizował – raczej rzadko, jeśli w ogóle, wykonywał publicznie swe zapisane kompozycje na fortepian. Dziś dzięki wyborowi dokonanemu przez profesora Szábolcsa Esztényiego, możemy posłuchać jak brzmią te interesujące propozycje przedwcześnie zmarłego twórcy.

Radical Polish Ansambl

Radical Polish Ansambl to utopijna próba połączenia tego, co najbardziej archaiczne w tradycji polskiej wsi, z tym, co najbardziej awangardowe we współczesnej muzyce eksperymentalnej.

Kuba Krzewiński - Incorporate

Dwóch muzyków mapuje i bada swoje smyczkowe instrumenty: sprawdzają ich brzmienie, ale też własne ciała oraz granice swoich przestrzeni prywatnych. Dwoje innych siedzi naprzeciw siebie; w choreografii gestów wydobywają „z powietrza” dźwięki fortepianu i wielkiego bębna. Na tym ostatnim gra także kolejny performer, który śpiewa w języku migowym piosenkę o dziwności; akompaniuje mu bardzo poważny kontrabasista. W czystych białych wnętrzach smyczki pocierają nagą skórę; z głowy zwisają włosia; aurę niezwy-kłości podkreśla narastający ambient oparty na instrumentalnych samplach. Utwory Kuby Krzewiń-skiego mają silny performatywny aspekt i trudno sobie wyobrazić słuchanie ich w wersji audio. Publikacja na DVD nie jest żadną fanaberią w odniesieniu do tej nowej multimedialnej kamera-listyki, sytuującej się na przecięciu dziedzin sztuki, dźwięku oraz obrazu, gestu i dotyku. Przede wszystkim jednak – stanowiącej wypowiedź na tematy nie tylko muzyczne. Zarazem autor – podobnie jak chwilę wcześniej Jagoda Szmytka czy Wojtek Blecharz – zdecydowanie przyłącza się do frontu walki z bezcielesnością muzyki współczesnej. Na jej polskiej scenie ewidentnie dokonuje się zwrot performatywny – dowód trzymamy w rękach.

Birthday Party

Wszystko zaczęło się w styczniu 1959 roku. To wtedy, w utworzonym dwa lata wcześniej Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia, powstała pierwsza autonomiczna kompozycja, która dała początek polskiej muzyce elektronicznej. 60 lat to cała epoka! To, co wówczas wydawało się nowe, niemożliwe, abstrakcyjnie powabne, dziś pobrzmiewa nutą nostalgii, wpisując się w tak popularny nurt retromanii, spowijający także dawną awangardę. Bez dwóch zdań: tęsknimy za oldskulem!

Pierwsza była Etiuda na jedno uderzenie w talerz Włodzimierza Kotońskiego. Na 60. urodziny polscy kompozytorzy, na zamówienie Programu 2 Polskiego Radia, oddali hołd Etiudzie pisząc utwory nią zainspirowane. Niniejszy album zawiera nagranie tego wyjątkowego koncertu.

Opera for the Deaf

Intuicja, czym w ogóle może być świat Głuchych, przyszła na sam koniec. Po przerobieniu wszystkich obowiązkowych w tego typu przedsięwzięciach punktów: o wykluczeniu, zderzeniu kultur, wykluczeniu, przemocy i wyzwoleniu. Cień zrozumienia pojawił się w chwili największego nieporozumienia - gdy słyszący muzycy, reżyserzy i libreciści oraz Głusi aktorzy, poeci i tancerze nie zdołali wykreować wspólnego zakończenia dla tworzonej razem „Opery dla Gluchych”. Spektakl, którego premiera odbyła się w listopadzie 2018 roku w warszawskim Teatrze Studio, ma więc dwa różne zakończenia i w gruncie rzeczy opowiada dwie zupełnie różne historie, choć porządek następujących po sobie scen, obrazów i dźwięków jest jeden.

MUSIQUETTE B: Karlhienz Stockhausen - Stimmung

Stockhausen - komponujący w domu, z dwojgiem malutkich dzieci za ścianą - postanowił „skomunikować” się z otoczeniem w nietypowy sposób. Utwór napisany dla sześciorga śpiewaków wymagał od nich specjalnej techniki wokalnej (alikwotowej) oraz całkowitego zjednoczenia. Autor zostawił dokładną „instrukcję obsługi”. Każdy artysta ma do dyspozycji: osiem (panie) lub dziewięć (panowie) rytmicznych modeli wokalnych oraz karty magicznych imion bóstw pochodzących z różnych kultur (do swobodnego żonglowania). Wszystko po to, by stworzyć ciąg płynnych 51 formuł, czyli przeprowadzeń, w których za każdym razem inny śpiewak pełni rolę przewodnika - koryfeusza. „Napisałem 75-minutowy utwór oparty na jednym nonowym akordzie B-dur” – miał żartować kompozytor. W istocie ów dźwięk B (za każdym razem odnajdywany na nowo) mieni się - za sprawą alikwotów - zmienną barwą, kontrastami, natężeniem. Wciąga w trans, obezwładnia. „Stimmung jest na pewno muzyką medytacyjną. Czas jest zniesiony” – komentował Stockhausen. - „Wsłuchujemy się we wnętrze dźwięku, we wnętrze widma harmonicznego, we wnętrze samogłoski, we wnętrze”. Pomimo specyficznej techniki wokalnej, aury akustycznej i swoistej filozofii - „wejście” w Stimmung nie jest procesem karkołomnym. Ważna jest deklaracja współuczestniczenia - wspólnego przeżywania, odczuwania, oczyszczenia. Wsłuchiwanie się w siebie i w otoczenie. Harmonia wewnętrzna i zewnętrza. Pełna wolność.

Głowicka & The Airport Society: Unknown, I Live With You

Wpisane w libretto opery "Nieznana, żyję z Tobą" teksty poetek z Afganistanu powstały w okresie najsilniejszej politycznej dominacji reżimu Talibów. Autorki, które znamy jako Roya, Meena Z., Fattemah AH i Freshta, stworzyły swoje wiersze w ramach podziemnych, nielegalnych kursów kreatywnego pisania, jako uczestniczki nowojorskiego programu Afghan Women’s Writing Project, wspieranego przez aktywistki miejscowych organizacji. Ich teksty zderzone z ikoną zachodniej kultury „wysokiej”, jaki bez wątpienia stanowi opera, podkreślają continuum niepewności kobiecej kondycji, właściwej dla porządków społecznych opartych na patriarchalnych przekazach religijnych.

Karkowski / Encumberance /Gęba

Można uznać, że intencją Karkowskiego było dialogowanie i zestawianie rudymentarnych brzmień elektronicznych i ich „gębofonicznej” mimikry (przy użyciu amplifikacji). Encumbrance (‘utrudnienie’, ‘przeszkoda’) w postaci „bytu intencjonalnego” składa się ze szkicowej partytury, pisemnej instrukcji oraz jednej przykładowej próbki dźwiękowej. Kompozytor dostarczył także „łatki” graficznego środowiska programistycznego Pure Data, jednak nie wiem, czy kiedykolwiek były one wykorzystane podczas wykonania. Sam zażyczył sobie staromodnych generatorów sinusowych Brüel & Kjær, jakich używano w Studiu Eksperymentalnym – pozyskaliśmy je z Polskiego Radia dzięki uprzejmości inżyniera Wojciecha Makowskiego. Jedynie one, zdaniem kompozytora, generują czyste fale sinusowe. Wszystkie techniki wokalne wypracowywane, a przynajmniej zweryfikowane były przez wokalistów podczas wspólnej pracy z kompozytorem w grudniu 2009 roku.

trio_io WAVES

Nasza muzyka jest wypadkową trzech umysłów, trzech różnych języków muzycznych, trzech różnych źródeł pochodzenia. Nasze spoktanie przyniosło otwarte formy, czerpiące z tradycji muzyki kompozytorów współczesnych, eksperymentów z  preparacją instrumentów oraz elementów free jazzu i muzyki ludowej.Nasza muzyka może być określana po prostu jako nowa muzyka.

Trio io powstało jesienią 2017 roku w Katowicach. Debiutancka płyta nagrana została latem 2018 roku w Bydgoszczy. To dopiero początek wspólnych poszukiwań.

Populista present Raphael Rogiński plays Henry Purcell (feat. Olga Mysłowska & Sebastian Witkowski)

Kultura angielska jest mi bliska przez fascynację muzyką lat 60-tych.

Czarny pokój i inne pokoje Zbiór tekstów o Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia

Wydawca: Fundacja Automatophone
Współwydawca: Muzeum Sztuki w Łodzi
Współpraca: Instytut Adama Mickiewicza

Mazurek/Sienkiewicz - Drogi

Drogi to mój hołd dla Studia Eksperyentalnego Polskiego Radia, pionierskiego ośrodka muzyki elektroakustycznej oraz jednego z jego czołowych kompozytorów - Bohdana Mazurka.

Jacek Sienkiewicz

Andrzej Dobrowolski - Music for Orchestra

Historię polskiej muzyki współczesnej łatwo widzieć w następstwie prostych opozycji. Awangarda kontra reakcja, sonoryzm kontra nowy romantyzm, taśma kontra orkiestra. Przypadek Andrzej Dobrowolskiego (1921–1990) podważa owe dialektyczne układy i wyłamuje się z porządku (podobnie zresztą jak casus Tomasza Sikorskiego czy Romana Haubenstocka-Ramatiego).

Polonka - Poemat konfesyjny

W roku 2011 powstało trio o nazwie Pole. Debiutancka płyta formacji tworzonej przez Piotra Zabrodzkiego, Michała Górczyńskiego oraz Jana Emila Młynarskiego ukazała się pod szyldem wytwórni Kilogram Records i nosi tytuł „Radom”. Po kilku latach trio zmieniło nazwę na Polonka. Jesienią 2018 roku nakładem Bôłt Records wyszła płyta pt.„Poemat konfesyjny”. W skład instrumentarium Polonki wchodzi pozytyw organowy, klawikord (Zabrodzki), klarnet kontrabasowy (Górczyński) oraz perkusja i instrumenty perkusyjne (Młynarski). Od samego początku celem tria jest łączenie rytmów oraz muzycznych motywów i inspiracji z geograficznie odległych a muzycznie bardzo bliskich sobie miejsc świata (Afryka, Europa, Ameryka). Na najnowszej płycie Polonka konsekwentnie podąża w obranym wspólnie artystycznym kierunku, łącząc style i nurty muzyki ludowej z różnych kontynentów, jednocześnie czerpiąc z tradycji awangardy, improwizując, kontemplując brzmienie, melodykę i rytm.

Barbara Kinga Majewska & Marcin Masecki: Taratil ‘id al-milad

Kolędy nagrane przez Barbarę Kingę Majewską i Marcina Maseckiego są utworami na czas pogardy, w jakim dziś żyjemy. Epokę wzrostu ksenofobii, która – zamiast troski i empatii – towarzyszy rosnącej liczbie bezbronnych ofiar wojen, konfliktów i innych nieszczęść. Gdy u bram obwarowanej niczym twierdza Europy giną tysiące niechcianych przybyszów szukających schronienia przed niechybną śmiercią, nie można śpiewać żadnej wesołej nowiny w taki sam sposób jak zawsze.

MUSIQUETTE A: Terry Riley - In C

In C Rileya rozbrzmiewa dziś pod każdą szerokością geograficzną. Wiemy to, ale zainspirowani afrykańskim wykonaniem z Bamako (Africa Express) i hinduskim z Brooklynu (Brooklyn Raga Massive) chcieliśmy nadać „komórkom” Rileya lokalny, polski koloryt. Zatem na estradzie Studia im. Lutosławskiego do ksylofonu, klarnetu, skrzypiec dołączyły cymbały, lira korbowa i harmonia trzyrzędowa (niezwykle popularna na polskiej wsi, lecz po II wojnie światowej wyparta przez tańszy akordeon). Kartka Rileya zakręciła się w rytmie mazurka, nasiąknęła ludowym burdonem, zaszlochała cymbałami. Pozytyw wprowadził rys nieco sakralny, pianino echa mieszczańskiego salonu. Nie byliśmy pierwsi, ale w takim składzie In C zabrzmiało w po raz pierwszy.

Szabolcs Esztényi / Hubert Zemler - KREATURA

Kreatura to spotkanie dwóch znakomitych warszawskich artystów, których dzielą dwa pokolenia, łączą natomiast: zamiłowanie do formalnego minimalizmu, rzadka umiejętność improwizacji rozumianej jako komponowanie w czasie rzeczywistym, a także szczególna wrażliwość na urodę pojedynczego dźwięku. Fortepian Szabolcsa Esztényiego oraz perkusja Huberta Zemlera brzmią razem niczym orkiestra rytualna z Syriusza.  

Ewa Liebchen - Electric Sheep

Znaczna część muzyki drugiej połowy XX wieku to historia spoktania człowieka z maszyną. To opowieści o maszynach udających żywych muzyków. Albo o ludziach udających maszyny do tworzenia muzyki. Solowy debiut flecistki Ewy Liebchen stanowi sentymentalne wspomienie tych zmagań, którego ducha znakomicie oddaje wierze angielskiego poety:

So pleasant while becoming inspiration.
As though unseen upon awakening,
Was driven by divine hallucination!
An ancient mental madness contemplating.

That wondrous loving soul subconscious theme!
For those who had forgotten hope and waking,
To any great fantastic lucid dream!
This timeless mortal mind is very aching.

A strange eternal secret visionary,
Yet another lonely episode!
The thoughts of love forever legendary,
A moment from an endless poem ode.

A wonder where the future falls asleep,
Dream of something like electric sheep.

Corneliu Dan Georgescu - Model Mioritic

Główna historia ballady jest prosta: trzej pasterze prowadzą swoje stada w dolinę. Dwóch pasterzy decyduje się zabić trzeciego, bo jest piękniejszy, bogatszy, silniejszy, a jego stado - większe. Jagnię z jego stada- Miorita - ujawnia mu plan zabójstwa. Pasterz nie myśli nawet, by się bronić, tylko przygotowuje swój pogrzeb. Chce być pochowany w pobliżu stada, niedaleko od chaty; nad jego grobem ma zawisnąć trzcinowa fujarka i bucium (trombita), na których zagra wiatr. Prosi Jagnię, aby odnalazło i pocieszyło jego matkę - wszak spotkał wspaniałą pannę młodą, "pannę młodą świata". Śmierć jawi się więc jako ślub, w którym uczestniczy cała przyroda - zwierzęta, rośliny, gwiazdy.

Octavian Nemescu - Apokatastasis

Wszystko jest pewną konwencją, ale niektóre konwencje stały się już archetypami – i właśnie ten moment przejścia najbardziej interesuje Octaviana Nemescu. Narodziny archetypu z natury. Zarówno na polu retoryki, jak i melodyki, formy oraz percepcji. Wiele z koncepcji kompozytora ma starożytne korzenie, które plącze on z maestrią postmodernisty, lecz postmodernisty uduchowionego. Nie chodzi bowiem o zabawę, żadne poli- ani sur-, tylko o synkretyzm w celach wyższych. Celem jest mianowicie egregor, forma myśląca, która poprowadzi słuchaczy w stronę transcendencji, a drogą doń jest kolektywny rytuał, obecny w podtytule V Non-Symfonii.

Twentytwentyone, Diissc Orchestra ‎– Split

Odwieczne pytanie miłośnika płyt winylowych brzmi niemal dokładnie tak samo jak to, które Alicja stawiała sobie (oraz kociątku) pewnego zimowego popołudnia, stając przed lustrem: „Cóż znajdę po drugiej stronie?”. Jaka logika rządzi (dźwiękowym), światem po tej i tamtej stronie? Czy będzie to przebój i jego sobowtór, czy może liryczna piosenka i jej dubowa wersja? W przypadku lustra oraz winylowej płyty – druga strona niezmiennie pozostaje zagadką – tajemnicą piętrzącą pytania i rozbudzającą ciekawość. Logika i polityka zapisu cyfrowego oraz jego typowego nośnika, jakim stał się compact disc są zupełnie inne, zaś sama płyta przypomina raczej pamiętny Borgesowski „krążek Odyna”, który jako jedyna rzecz na świecie „ma tylko jedną stronę”. Druga strona nie istnieje, a wraz z nią znika tajemnica. Nie trzeba już stawiać pytania Alicji: czy słowa są tam takie same tylko pisane na odwrót?

Bartek Kujawski - Puerile Things Inferno

Music and album/track titles are self explanatory, you hear/see what you see/hear. YO 
┐( ˘_˘ )┌ 

Tomasz Sikorski - Twilight

Powiedzieć, że muzyka Sikorskiego skłania do myślenia, to za mało. Ważniejsze, że zmusza nas ona do odczuwania, do reagowania, do wibrowania. W przypadku prezentowanego tu repertuaru wprowadza nas w samą istotę fortepianu. Rozumienie przez Sikorskiego instrumentu i jego możliwości jest najwyższej próby. Brzmienia przeszywają nas na wskroś. Tylko kompozytor, który istniał całkowicie we wnętrzu tej sfery dźwięku, mógł tak przekonująco zajmować się następstwem jego harmonii, jego repetycji, jego crescenda i decrescenda, jego ciszy. Napięcie w muzyce Sikorskiego wynika z możliwości i chęci zarówno do ujawniania jak i ukrywania uczuć jednym i tym samym pociągnięciem pióra. Namiętność wyrażona, namiętność powstrzymywana, piękno, intensywność, samotność, bogactwo dźwięku i niedostatek są jej istotą.

Darryl Rosenberg

Musiquette. Improvisations on Górecki

Zaczęliśmy od przegrania oryginalnej partytury Góreckiego, a potem zabawiliśmy się w pewną konceptualną grę. Wyobraziliśmy sobie, że lądujemy na obcej planecie i próbujemy odtworzyć "Lerchenmusik" bez dostępu do nut i nagrań. Odpowiedzieć sobie, co w tym utworze było dla nas tak naprawdę istotne. Trzeciego dnia nie myśleliśmy już w ogóle o oryginalnej partyturze, lecz staraliśmy się odtworzyć to, co graliśmy na próbach dobę wcześniej. Zrobił się więc z tego rodzaj głuchego telefonu.

Zygmunt Krauze: Folk Music

W Polsce od dwóch dekad narasta potrzeba reinterpretacji schedy kultury (i w ogóle warstwy) chłopskiej, intensyfikująca się zwłaszcza ostatnio. Trudno chyba jednoznacznie przypisać folklorystyczną twórczość Zygmunta Krauzego z lat 70. doumyślnych, ideowych zwiastunów tych przewartościowań, ale z pewnością stała się ona silną antytezą protekcjonalnego "oszlifowywania", jakie miało swoje apogeum ćwierć wieku wcześniej. Niekonwencjonalne nastawienie łączy się u Krauzego z "zanurzeniem" (by użyć słowa kompozytora) w środowisko dźwiękowe, dając w rezultacie dzieło oryginalne i świeże, a na polskim tle swoich czasów - osobne.

Miłosz Pękala - Monopercussion

Zbliżenie i interakcja są dla mnie bardzo ważne w obcowaniu ze światem rozpościerającym się tuż za warstwą chroniącej mnie skóry. Nie przepadam za powierzchownością, wolę głębokie i rozwinięte relacje. Oczywiście, nie są one łatwe: wymagają czasu i energii. Najbliższe mojemu wewnętrznemu światu dźwiękowemu są instrumenty perkusyjne. Nad relacją z nimi pracuję od wielu lat. MONOPERKUSJA stanowi podsumowanie obecnego stanu naszego zbliżenia. 

Bogusław Schaeffer - Travel Notes

Większość utworów elektroakustycznych Bogusława Schaeffera powstała w Studio Eksperymentalnym Polskiego Radia. Wśród wyprodukowanych tu w latach 1966-1978 jego dzieł odnaleźć można 15 kompozycji autonomicznych, 6 ilustracji do filmu oraz 11 pozycji dla teatru i widowiska plenerowego. Album "Travel Notes" zbiera 5 spośród 10 utworów stworzonych przez Schaeffera poza Warszawą - m.in. w Berlinie, Belgradzie i Sztokholmie - w wyjątkowo płodnej ósmej dekadzie XX wieku...

Alessandro Bosetti: The Notebooks

Leoš Janáček used to scribble notes and record the speech melodies that he heard everywhere around him...

DJ Lenar - Dritte Shtilkayt

Album dedykowany pamięci polskich Żydów i ich wspaniałej kultury...

Arturas Bumšteinas - Musikaliszer Pinkos

Musikaliszer Pinkos to tytuł zbiór ponad dwustu hebrajskich śpiewów religijnych opracowanych i opublikowanych przez kantora Abrahama Berensteina w 1927 roku w Wilnie.

Strycharski/Andriessen - Ghost

Historia tej płyty zaczęła się od pomysłu skomponowania swoistej odpowiedzi na jeden z zadedykowanych Fransowi Brüggenowi utworów Louisa Andriessena - Melodie.

Wojtek Blecharz: Liminal Studies

Wojciech Blecharz ma w sobie coś z ekshibicjonisty. Oczywiście emocjonalnego. 

Hubert Zemler: Puppation of Dissonance

Najnowszy album solowy Huberta Zemlera zatytułowany "Pupation of Dissonance" ("Przepoczwarzanie Dysonansu") jest swego rodzaju hołdem złożonym historii muzyki perkusyjnej.

Żywizna plays Zaświeć Niesiącku and other Kurpian songs

Populista z dumą prezentuje kolejne reinterpretacje w wykonaniu Raphaela Rogińskiego. Po muzyce Coltrane'a, Rogiński we współpracy z Genowefą Lenarcik gra muzykę kurpiowską. Śpiewaczka jest córką legendarnego Stanisława Brzozowego, piewcę folkloru Kurpiów oraz wybitną kontynuatorką tej tradycji. Jak mówi Rogiński, jedyni muzycy, do których mógłby ją porównać, to bluesmani z Sahary. Razem tworzą duet tyleż niekonwencjonalny co naturalny. Wszak Żywizna to po kurpiowsku natura.

Andrzej Kwieciński UMBRAE Royal String Quartet

Cztery utwory z lat 2004-2014 zaprezentowane na tej płycie tworzą integralną część twórczego rozwoju Andrzeja Kwiecińskiego, a jednocześnie ukazują jego szczególne przywiązanie don muzyki na instrumenty smyczkowe.

Małgorzata Sarbak / Paweł Szymański: Dissociative Counterpoint Disorder

Andrzej Chłopecki, niedawno zmarły krytyk i animator sceny muzycznej, o muzyce Szymańskiego pisał obszernie, a jako kompozytora promował go także w ciągu wielu lat swojego zaangażowania w festiwal Warszawska Jesień. Napisał on między innymi: "Konstrukcja jest piękna, a zmysłowość wyrachowana. Gdyż muzyka Pawła Szymańskiego jest nieustanną grą." Wskazywał na prekursorów - Johannesa Ockeghema oraz Antona Weberna - i przywoływał pojęcia spekulacji oraz konstruktywizmu. Próbując oddać rodzaj intensywności zawartej w muzyce kompozytora dodawał, że „celem muzyki Szymańskiego jest tworzenie symbolicznych obiektów sztuki abstrakcyjnej”.

Dominik Karski: GLIMMER Flute o'clock

Utwory tutaj zawarte przedstawiają historię mojej fletowej fascynacji. Wszystko zaczęło się w 2002 roku, podczas gdy pisałem Glimmer – wówczas obudziło się we mnie ogromne zainteresowanie nisko brzmiącymi fletami (szczególnie basowym). Przerodziło się ono w obsesję, w wyniku czego następnego roku dwa utwory na flet basowy ujrzały światło dzienne. Historia ta jednak nie byłaby tak owocna, gdybym nie natknął się pewnego dnia na dwoje muzyków z Flute o’clock: Ewę Liebchen i Rafała Jędrzejewskiego.

Dominik Karski

Barbara Kinga Majewska and Emilia Sitarz play Franz Schubert Winterreise

Pieśni w wykonaniu Barbary Kingi Majewskiej i Emilii Sitarz są szalone, zabawne, wzruszające, smutne, porywcze, lodowate, prześmiewcze, czarujące, ostre, ironiczne, czułe, słodkie, zmysłowe, odpychające, ostentacyjnie prawdziwe i poruszająco sztuczne. Przede wszystkim są one jednak integralną całością, spójną, stanowczą i przemyślaną w najmniejszym szczególe historią, zaskakującą i niełatwą do przewidzenia, nawet dla tych, którzy znają „Winterreise” na wylot.

Populista presents Richard Youngs plays Parallel Winter

To był zimny i wietrzny dzień, klasyczna przed-zimowa Warszawa, było wilgotno, przejrzyście i zarazem szaro, choć chyba jednak przede wszystkim szaro. To był także dzień, kiedy po raz pierwszy miał wystąpić w Warszawie Richard Youngs. Nie całkiem przez przypadek, w sali Komuny// Warszawa znalazło się tego dnia pianino, które sprawiło, że Richard spontanicznie zaproponował wykonanie „Parallel Winter”.

Alessandro Bosetti: Stille Post. Radio Works: 2003-2011

Joanna Halszka Sokołowska plays Franz Schubert Winterreise

Płyta jest swego rodzaju nagraniem terenowym nocnej sesji w teatrze, śpiewem uchwyconym bez żadnych prób, za jednym podejściem, na tzw. „setkę”, nie zawiera żadnych poprawek ani studyjnych przekształceń. W zasadzie bliżej jej do „Parallel Winter” Youngsa. Być może wynika to stąd, że muzyka Sokołowskiej kryje w sobie podobnie głęboko zakamuflowany ładunek konceptualny, w którym wszystkie detale i formalne rozstrzygnięcia niepostrzeżenie podporządkowane są lub przynajmniej pokrywają się z przewodnią myślą interpretacyjną.

John Tilbury, Derek Bailey: Playing with a Dead Person

Kiedy skontaktowałeś się ze mną w sprawie tego duetu, pomyślałem, że nie ma nic bardziej oryginalnego niż granie z martwą osobą […], co jest ciekawe bo Derek wydaje się tak bardzo obecny, zwłaszcza kiedy słyszymy jego głos więc czuję, że on siedzi tutaj, w studiu, i czeka na mnie a ja czekam na niego i żaden z nas nie jest do końca pewien, co się za chwilę zdarzy.

Kazimierz Serocki: Pianophonie

Współczesny status "Forte e piano" oraz "Pianophonii" jest odmienny. O ile pierwszą z nich zaliczyć można do grupy mniej znanych i docenianych utworów Serockiego, o tyle "Pianophonie" traktować się zwykło jako koronne, z wielu względów najlepsze jego dzieło. Słuchając "Forte a piano" i "Pianophonii" warto jednak pamiętać, że pod względem warsztatu kompozytorskiego są to dzieła wzajemnie powiązane. Trudno wyobrazić sobie zaistnienie tego drugiego bez doświadczeń wyniesionych przez twórcę z pracy nad pierwszym.

Iwona Lindstedt

John Tilbury, Zygmunt Krauze: Grand Tour

Tilbury opuścił PRL w 1964 roku i od tamtej pory jego wizyty były coraz rzadsze. Zaangażował się w działania Scratch Orchestra Corneliusa Cardew oraz AMM. Stał się znany z wykonań kompozycji Mortona Feldmana. Zygmunt Krauze natomiast, obok rozwijania Warsztatu Muzycznego, stał się w swoim pokoleniu wiodącym kompozytorem o zapleczu konceptualnym, opartym na recepcji unizmu Władysława Strzemińskiego. Obaj zajmują miejsca w dwóch sąsiadujących ze sobą światach.

Kamil Szuszkiewicz: Robot Czarek

Wszyscy wiedzą. Moja żona nie wie. Młodsza córka nie wie. Starsza córka wie. Wszyscy inni wiedzą. Zerkają porozumiewawczo. Zerkają porozumiewawczo na siebie. Wszyscy. Zerkają porozumiewawczo na siebie nawzajem. Wszyscy wiedzą.

Krzysztof Penderecki, Eugeniusz Rudnik: HOMO LUDENS

Pod kierunkiem Eugeniusza Rudnika - swego rówieśnika - Krzysztof Penderecki stawia pierwsze kroki w nowym, fascynującym świecie elektroniki. We wczesnych latach sześćdziesiątych tworzą oni wspólnie około 30 ilustracji filmowych i teatralnych. Początkowo, obawiając się wysokich napięć w studyjnych magnetofonach, Penderecki powierza Rudnikowi większość zadań. Z czasem dochodzą do ogromnej wprawy we współrealizacji materiału, przy czym ich poczynaniom towarzyszy najczęściej aura „chłopięcej zabawy”. Stają się ucieleśnieniem pojęcia „homo ludens”

Tekla Mrozowicka, Marcin Cichy: Prominences

Prominences can last for many months just like unrealized love opens up a core of unstable emotions, left beyond the edge of the “Sun”, alternating between peaceful rides during the solar eclipse and strong spectral lines in its emission spectrum.
like the northern winds, prominences blow its solar spell straight inside of your chest. Delicate resonating textures surround you, light piano massages your brain, bells are whispering the secrets, keeping concept parts of its mystery.

15 Corners of the World, motion picture sound essay

Film 15 stron świata nie istnieje bez równoczesnej projekcji dźwięku i obrazu. Ani zdjęcia nie są tu dopełnieniem muzyki, ani muzyka nie ilustruje zdjęć. Znaczenia, sensy, uczucia i sceny tworzą się na przecięciu tych dwóch sfer. Bez obrazu nie następuje “poruszenie wyobraźni odbiorcy, maga- zynu jego przeżyć, doświadczeń, skojarzeń” – jak Eugeniusz Rudnik ujmuje cel twórczości w ogóle.

Asi Mina: Jest LEKCJA jest TEMAT

Płyta, którą przygotowałam wspólnie z Wojciechem Kucharczykiem, jest próbą uchwycenia tego, co dzieje się na lekcjach, które prowadzę. Chociaż to niemożliwe, bo musiałabym nagrywać z ukrycia, niejako podsłuchiwać, a tak nie chciałam i nie mogłam zrobić. Powiedziałam uczniom, co się będzie działo, że zbieram nagrania, ale że to dokument, a nie prezentacja gotowych, wyćwiczonych utworów. Nie wszyscy byli zachwyceni.

Lenar, Masecki, Zrałek: Fortepian Chopina

Jak Warszawa pamięta, upamiętnia i co robi z pamięcią o Fryderyku Chopinie? Gdzie ta pamięć jest dobra, a gdzie zawodzi? O czym pamiętać nie chce, a gdzie przeradza się w mit? Kompozycja radiowa autorstwa trzech wywodzących się z różnych dziedzin sztuki warszawskich artystów Marcina Maseckiego, Wojtka Zrałka-Kossakowskiego i Marcina Lenarczyka to próba rekonstrukcji - bo "rekonstrukcja" to najwłaściwsze tu słowo - szeroko rozumianej pamięci o wielkim/największym/najbardziej polskim kompozytorze.

Philippe Petit: Ear Me In

Being a huge fan of compositions by Bernard Parmegiani, and especially of his magnificent "De Natura Sonorum", I decided to start working on an opus dealing with "Dynamic of the resonance and its incidences": a microphonic exploration of a single sound body made to resonate by means of different types of percussion.

Gintas K: Blind Man Tales

Pewnego lata czułem się szczególnie rozczarowany swoimi ostatnimi pracami. A miałem przygotować prezentację na pewien festiwal radio artu. Wrzuciłem więc ponad 40 przypadkowych „wakacyjnych” plików dźwiękowych do programu umożliwiającego wielokanałową edycję. Gdy usłyszałem efekt, byłem zadziwiony.  Dokonałem drobnych poprawek i tak powstała utwór „Blind Man Tales”.

Asi Mina: BIAŁO

BIAŁO to słuchowisko na podstawie tekstów Mirona Białoszewskiego pochodzących z książki Szumy, zlepy, ciągi wydanej przez PIW w Warszawie w 1989 roku. Zrealizowane zostało jesienią 2014 roku. Szumy, zlepy, ciągi to opowieść bardzo prosta. Odeszłam od nazwisk i nazw. Zaśpiewałam, czy powiedziałam tylko takie fragmenty, które - wydaje mi się - dotyczą nas wszystkich.

Candelaria Saenz Valiente & Marcin Masecki: Hymnen

Hymny państw, w których nie dzieje się najlepiej. Siła tego pomysłu jest tak samo uderzająca jak jego prostota. I jak wieloznaczność jego realizacji. Bo jakie jest przesłanie tego projektu? Gujana, Haiti, Vanuatu… Może więc chodzi o zachodnie poczucie winy? Albo wręcz przeciwnie - o postkolonialism? Tyle, że Afganistan i Nepal, pomimo usilnych brytyjskich starań, nigdy nie stały się koloniami. A Grecja to przecież Zachód. Może więc właściwe będzie perspektywa ekonomiczna? To brzmi bardziej wiarygodnie. Zwłaszcza, że projekt realizowany był w kulminacyjnym moemcie kryzysu w greckiej gospodarce. Ale co, jeśli Gujana ma mniejsze bezrobocie i większy PKB  per capita niż przeciętne wskaźniki dla Unii Europejskiej? A co, jeśli to nieprawda? A co, jeśli ktoś zapyta nas o stolicę Vanuatu? Spójrzmy prawdzie w oczy: przeciętny mieszkaniec Zachodu najprawdopodbniej nie ma na ten temat zielonego pojęcia. I nie przeszkadza mu to...

Irinel Anghel, Sorin Romanescu – Guitar Hands on a Singing Body

Duet Irinel Anghel (kompozytorka, wokalistka, pianistka i improwizatorka) i Sorina Romanescu (kompozytor, gitarzysta, sound-designer) reprezentuje eksperymentalny nurt rumuńskiej muzyki współczesnej i eksploruje muzyczne ziemie niczyje przemierzając ścieżki i idee określane przez nich malowniczo jako „innerworld music”, „sound food”, „elektronades”, „SONeerie”, sound theatre, darkroom music czy „RenaiScienceFiction Electro music”. Elementy improwizacji, spontaniczności oraz iskry twórczej chemii nadają ich koncertom i performensom świeżości i odkrywczości właściwej obcowaniu z czystą magią artystycznej kreacji.

Octavian Nemescu – Musique pour descendre

Octavian Nemescu (ur. 1940) jest ostatnim żyjącym przedstawicielem „złotej serii” (George Enescu, Stefan Niculescu, Aurel Stroe, Tiberiu Olah, Myriam Marbe i Anatol Vieru) oraz czołowym twórcą drugiej (i ostatniej) rumuńskiej awangardy. W opozycji do „darmsztadzkiej” orientacji twórców pierwszej awangardy, formacja ta postawiła sobie za cel odkrycie wspólnej „przedustawnej” pra-tradycji wszelkiej muzyki. Poszukiwania te dały początek rumuńskim gałęziom muzyki spektralnej oraz muzyki archetypalnej.

Arturas Bumšteinas – Uniforms

W utworach zebranych na albumie „Uniforms” Arturas Bumšteinas stosuje m.in. nieprecyzyjną (np. cyfrową) notację rytmu i melodii oraz audio-partytury, czyli wzorcowe nagrania, które interpretator swobodnie naśladuje podczas wykonania. Uzyskany w ten sposób materiał instrumentalny (w wielu różniących się od siebie wariantach) poddany zostaje często wtórnemu, studyjnemu montażowi i obróbce. Dlatego też w dorobku kompozytora niewiele miejsca zajmuje tradycyjnie rozumiana twórczość kameralna i orkiestrowa, która ustępuje miejsca gatunkom hybrydowym, integrującym środki typowe dla muzyki instrumentalnej, elektronicznej oraz konkretnej.

Raphael Roginski plays John Coltrane and Langston Hughes African mystic music

Guitars by Raphael Roginski
Voice by Natalia Przybysz

Compositions by John Coltrane (1-3, 5-6, 8-10) and Raphael Roginski (4, 7)
Poems by Langston Hughes

Recorded by Michał Kupicz
Mastered by Sebastian Witkowski
Produced by Michal Libera
Cover art work by Aleksandra Waliszewska
Layout by Piotr Bukowski

Reinhold Friedl – Mutanza

This CD presents compositions for piano using the instrument in an unorthodox way. The strings are bowed with nylon strings, stimulated by E-Bows, rubbed with metal, the keys' sound is examined as a corrugated surface and staccato rhythms are repeated in a narrow register. On the one hand, the pieces introduced here explore new ways of playing the piano. In this sense they are "enlarged playing techniques", as they have been developed for most instruments in the second half of the twentieth century. On the other hand, the works confine themselves to selected material and raise the question to what extent the material already is the composition.

Robert Piotrowicz, Lukáš Jiřička – Samoobrona

Helmut Kajzar nagrywał napisaną między 1974 a 1975 rokiem Samoobronę. Magiczny manifest trzykrotnie. Raz w radiowym studio i dwa razy w domowych warunkach dokonując przy okazji amatorskiego miksu fragmentów tekstu z rozmowami i innymi prywatnymi hałasami. Wykonania te były autonomicznymi materiałami gotowymi do emisji. Do pewnego stopnia „inscenizacja” Jiřički i Piotrowicza jest jednak bardziej zgodna z duchem oryginału niż jakiekolwiek nagranie autora, czy też nawet, którekolwiek z wykonań tekstu. Zamiast odgrywanego w przestrzeni teatralnej tekstu rozpisanego na kilka głosów otrzymujemy dwukanałową narrację, która może być odtwarzana na domowym sprzęcie.

Głowicka: Seven Sonnets

Pierwsze trzy pieśni (Summers Day) na kwartet i kontratenor w oparciu o sonety Szekspira Katarzyna Głowiska napisała w 1999 roku, dekadę później – w czterechsetną rocznicę wydania poematów – powstały kolejne cztery kompozycje (Spring's Day), dopełniając ten wyjątkowy zbiór utworów.

Antanas Jasenka - Ancient Songs

 „Ancient Songs” - pierwszy album Antanasa Jasenki w katalogu Bôłt Records - to przekrojowy wybór prac kompozytora z różnych okresów i gatunków twórczości, a zarazem próba syntetycznego ukazania jego totalnej osobowości artystycznej. 

Zygmunt Krauze: Hommage à Strzemiński

Będę mówił o swojej muzyce ale chciałbym, aby państwo rozumieli to w taki sposób, że właściwie mówię cały czas o źródle tej muzyki, to znaczy o teorii i twórczości Strzemińskiego, ponieważ moja muzyka od samego początku była ściśle z nią związana, a właściwie twórczość Strzemińskiego była jej źródłem. Byłem w 1956 roku, jako uczeń Liceum Muzycznego, na wystawie pośmiertnej Strzemińskiego i ten moment zaważył na mojej przyszłości, to znaczy wówczas zrozumiałem, po pierwsze, że będę kompozytorem, a po drugie, zrozumiałem w jaki sposób będę uprawiał swoją muzykę.

Zygmunt Krauze

Sławomir Kupczak: Res Facta

Flute o’clock: Ewa Liebchen, Rafał Jędzejewski – flutes, objects
Szábolcs Esztényi – piano
Rafał Łuc – accordion
Sławomir Kupczak – electronics
Mastering: Cezary Duchnowski, Ewa Guziołek-Tubelewicz
Music Producer – Ewa Guziołek-Tubelewicz

Antanas Kučinskas – Parasite

Utwory Antanasa Kučinskasa zebrane na płycie „Parasite” oparte zostały na metodzie re-kompozycji, czyli przetwarzania materiału o silnej historycznej oraz stylistycznej tożsamości przy użycie całkowicie mu „obcych” technik. Mowa w szczególności o samplowaniu, zapętleniach i skreczach, które składają się na estetykę nazwaną przez samego Kučinskasa „muzyka pasożytniczą”.

Tomasz Gwinciński Szkoła Bydgoska Tom 1 / Bromberg Schule

"Szkoła Bydgoska" to na artystycznej drodze Tomasza Gwincińskiego dzieło przełomowe: z eklektycznego i ludycznego stylu płyt "Clever Nonsense", "The Moon Music" oraz "P. und der Wolf" wyłania się dojrzały, na wskroś nowoczesny i oryginalny język dźwiękowy kompozytora.

GAMUT INC. Ex Machina

Album jest finalną częścią dwuletniego projektu Avant Avantgarde. W jego trakcie stworzyliśmy trzy akustyczne maszyny muzyczne w ścisłej współpracy z niestrudzonym eksperymentatorem i konstruktorem takich maszyn, Gerhardem Kernem. Kurant jest naszą szesnastotonową wersją dzwonków (glockenspiel), Physharmonika - akordeonem w postaci autonamtonu a BowJo potrójnym monochordem, który jest obslugiwany przez elektromagnesy. Wszystkie instrumenty działają autonomicznie i akustycznie, ale są kontrolowane przez komputer. Nagrania znajdujące się na albumie zostały stworzone wyłącznie przy użyciu tych trzech instrumentów.

Michał Libera

Pole Reports from Space

Studio Eksperymentalne Polskiego Radia od swego powstania w 1957 roku było źródłem muzyki kojarzonej z wyobrażeniami kosmosu. Niezwykłość brzmień, robotyka, automatyzacja, międzyplanetarne podróże, spektakularne katastrofy, wybuchy słońc - to wszystko mogła pomieścić wyobraźnia twórczego inżyniera dźwięku. Punkty odniesienia stanowiły odgłosy wydawane przez samoloty, rakiety i broń, natomiast kosmiczną pustkę i ciszę ucieleśniały przestrzenne mgławice dźwiękowe, wypełnione pogłosami i echem. Niemal zawsze, gdy potrzebne były w filmie głosy zielonych ufoludków, zwracano się do warszawskich inżynierów.

Mirt: Solitaire

"If You play Mozart slower, it will sound like Beethoven"

(The Kidnapping of Michel Houellebecq, dir. Guillaume Nicloux)

Za powyższy cytat muszę podziękować Michałowi Mendykowi. Właściwie nie powinienem nic do niego dopisywać, bo idealnie ilustruje moje podejście do muzyki w ogóle. Pamiętam, jak bardzo dawno temu dostałem pierwszy gramofon. Poza standardowymi - oferował on dodatkowe prędkości: 16 i 78 obrotów. Mogłem zwolnić każdą płytę i korzystałem z tej możliwości wyjątkowo często. Z ciekawości. W nadziei, że kiepska płyta zabrzmi ciekawiej. Po to, by dostrzec więcej...

Tyto Alba. 13 portraits of melancolics, birds and their co-hearing Michal Libera with Martin Küchen and Ralf Meinz

Esej dźwiękowy, hörspiel, czytanie, muzyka elektroakustyczna, plądrofonia, dźwiękowe portrety, kolekcja piosenek czy też po prostu dźwiękowe ujęcie melancholii. Dyspozycja a może nawet choroba, melancholia jest bogatym psycho-terytorium pełnym apatii, depresji, wycofania, auto-poniżania, halucynacji i obcych głosów. I słuchania. Szczególnego słuchania, które związane jest z audytywnym cierpieniem. W jednym z przypisów w eseju „Stanzas” Giorgio Agamben twierdzi, iż słynna postawa melancholika opierającego głowę dłonią jest w rzeczywistości próbą poradzenia sobie z dzwonieniem w uchu.

Rinus van Alebeek & Michał Libera play Alvin Lucier Chambers

Rinus van Alebeek i Michał Libera – wyposażeni w „Niewidzialne miasta” Italo Calvino (w roli przewodnika) – wybrali się na kilkanaście wypraw do kalabryjskich miast w celu recytowania, czytania, rozmawiania, słuchania, nagrywania, picia kawy, wykonywania, nagrywania, odtwarzania... lub: dmuchania, kłaniania się, pocierania, wybuchania, zgarniania, chodzenia, ignorowania, rozmawiania, dokręcania, tańczenia, gwizdania czyli wszystkiego tego, co sugeruje Alvin Lucier jeśli chce się wprawić wielkie i niewielkie środowiska rezonujące w brzmienie. Materiał ten został następnie złożony przez Rinusa van Alebeeka w audio-booka-drogi.

Komuna// Warszawa plays Luc Ferrari Tautologos III

W roku 2011 partytura „Tauologos III” posłużyła jako rama do przygotowania opery kameralnej przez Komunę// Warszawa. Jej centralnym punktem było niezależne wykonanie partii instrumentalnych tria smyczkowego Alfreda Schnittke. Skrzypaczka (Julia Kubica), altowiolista (Wojciech Walczak) oraz wiolonczelista (Filip Rzytka) zagrali jeden po drugim swoje partie tego samego fragmentu utworu. Ich wykonania zostały nagrane w czasie rzeczywistym i nałożone na siebie w nadziei na uzyskanie doskonałej synchronizacji.

Ralf Meinz, Karolina Ossowska & Mikołaj Pałosz play Giuseppe Tartini La sonata il sol minore al terzo suono

W „Trattato di musica secondo la vera scienza dell'armonia” z roku 1754 Giuseppe Tartini wyłożył matematyczny dowód, zgodnie z którym wysokość trzeciego dźwięk jest sumą bądź różnicą wysokości dźwięków artykułowanych. Ideą, która przyświecała sesji nagraniowej Karoliny Ossowskiej (skrzypce), Mikołaja Pałosza (wiolonczela) i Ralfa Meinza (nagranie) było odnalezienie tonów kombinowanych w muzyce włoskiego kompozytora.

Tomasz Sikorski | Julius Eastman UNCHAINED

Jeśli mamy do czynienia ze sztuką, to mamy do czynienia z tajemnicą – a więc z czymś, czego się docieka, ale czego się w sposób zadowalający nie wyłoży, nie zdefiniuje. Tajemnicą niewątpliwie obecną w dziełach tej bardzo szczególnej pary: Julius Eastman i Tomasz Sikorski.

Hubert Zemler: Gostak & Doshes

To drugi solowy album Huberta Zemlera, który w przeciwieństwie do w pełni improwizowanego, koncertowego albumu „Moped”, wypełniony jest utworami w znacznie większym stopniu skomponowanymi. Na płycie znajdziemy również dwa utwory zainspirowane muzyką elektroniczną, a konkretnie twórczością ansamblu Suaves Figures ( Piotr Kurek i Sylvia Monnier).

Joanna Halszka Sokołowska: Msza

Płyta zawiera studyjną wersję opery kameralnej stworoznej przez Halszkę Sokołowska w ramach cyklu Opera// REMIX w Komunie// Warszawa. Punktem wyjścia był poemat Johna Bartona Wolgamota pt. „In Sara Mencken, Christ and Beethoven there were men and women” oraz kompozycja Robert Ashley'a pt. „In Sara Mencken, Christ and Beethoven there were men and women”. Ale przede wszystkim idea gromadzenia się mas ludzkich – takich, w których wszyscy są równi i nikt nie odgrywa drugoplanowych ról.

Marcin Masecki: El pueblo unido jamás será vencido

Marcin Masecki napisał utwór zainspirowany słynną kompozycją Frederika Rzewskiego i zaprosił innegi pianistę – Piotra Nowickiego do jego wykonania. Po wszystkim stwierdził, że ten utwór to pomyłka...

Arturas Bumšteinas: Different Trains

Zbiór trzech utworów Arturasa Bumšteinasa zainspirowanych krajobrazem kulturowym (dźwiękowym) Europy Środkowej. Wśród nich znalazło się słuchowisko Wielka improwizacja zamówione przez Bôłt Records. Wielka improwizacja oparta została na słynnym monologu z III części Dziadów w archiwalnej įnterpetacji Mirona Białoszewskiego. Większośc materiałów nagrana została jednak przez samego kompozytora we wnętrzu oraz w otoczeniu wileńskiego klasztoru Bazylianów. W XIX wieku klasztor został przekształcony w carskie więzienie, które „gościło“ zarówmo Adama Mickiewicza, jak i protagonistę jego dramatu.

Kåre Kolberg: Attitudes

Kåre Kolberg jest pionierem norweskiej muzyki elektroakustycznej i pierwszym norweskim kompozytorem, który przygotował utwór na komputer (w 1973 roku). [….] Podstawowe założenia elektroakustycznych form Kolberga zostały ukształtowane w jego pierwszych pracach powstałych w Szwecji i w Polsce na początku lat 70. Wykorzystywał on w nich technikę kolażu charakteryzującą się łatwo rozpoznawalnymi elementami, które pozwalały znakomicie komunikować się z publicznością. Technikę tę rozwinął później poprzez dodanie większej dawki elektronicznego brzmienia i abstrakcyjnej palety barw.

Jøran Rudi

Maja S. K. Ratkje in dialogue with Eugeniusz Rudnik

Tworzenie muzyki to ciągły dialog z własnym gustem i estetyką. W chwilach natchnienia zaskoczyć może nas kierunek, w którym prowadzi proces. A w sprzyjających okolicznościach znikają granice i wątpliwości powstrzymujące nas przed sprawdzeniem wszelkich możliwości. Do takiej postawy skłania niewątpliwie muzyki elektroniczna Eugeniusza Rudnika...

Maja S. K. Ratkje

Helge Sten: Monochromes

Samples:  Bohdan Mazurek „Pensylvania Dream” (1-4), Tomasz Sikorski „Echoes II” (5)

POPULISTA (ONLINE) presents RODRIGO GARCÍA Golgota Picnic

27. czerwca 2014 w ramach festiwalu Malta miała mieć miejsce polska premiera spektaklu "Golgota Picnic" autorstwa Rodrigo Garcii. W ostatniej chwili wydarzenie zostało odwołane przez organizatorów ze względu na protesty przeciwko spektaklowi oraz wątpliwości co do zapewnienia bezpieczeństwa publiczności. W dniu planowanego przedstawienia w wielu miejscach w Polsce a nawet zagranicą odbyły się czytania fragmentów tekstu Garcii - ich organizatorem nie był Festiwal. Oto nagranie jednego z czytań, które miało miejsce w Warszawie.

Białoszewski do słuchu, vol. 4 - Sound Poems

Kupiłem sobie za 4 tysiące magnetofon. Jak przyjedziesz do Warszawy w maju albo w czerwcu, to możemy się bawić w nagrywanie. To dobre zajęcie. Interesuje każdego.

Miron Białoszewski, kwiecień 1965

Białoszewski do słuchu, vol. 3 - Tower Block

Kupiłem sobie za 4 tysiące magnetofon. Jak przyjedziesz do Warszawy w maju albo w czerwcu, to możemy się bawić w nagrywanie. To dobre zajęcie. Interesuje każdego.

Miron Białoszewski, kwiecień 1965

Białoszewski do słuchu, vol. 2 - Cabaret

Kupiłem sobie za 4 tysiące magnetofon. Jak przyjedziesz do Warszawy w maju albo w czerwcu, to możemy się bawić w nagrywanie. To dobre zajęcie. Interesuje każdego.

Miron Białoszewski, kwiecień 1965

Białoszewski do słuchu, vol. 1 - Theatre

Kupiłem sobie za 4 tysiące magnetofon. Jak przyjedziesz do Warszawy w maju albo w czerwcu, to możemy się bawić w nagrywanie. To dobre zajęcie. Interesuje każdego.

Miron Białoszewski, kwiecień 1965

Sultan Hagavik - TDNWH

Sultan Hagavik: Mikołaj Laskowski i Jacek Sotomski - przenośne magnetofony i dyktafony oraz inne źródła dźwięku

Wszystkie kompozycje, nagranie i mastering - Sultan Hagavik

Małe Instrumenty - Kartacz

Gdybym miał wprost odnieść idee Studia Eksperymentalnego do praktyk Małych Instrumentów, odwołałbym się do koncepcji  muzyki z pewnych względów "niemożliwej"...

Andrzej Bieżan - Polygamy

Andrzej Bieżan (1945-83) był twórcą na wskroś oryginalnym i kreatywnym. Jego główny środek wyrazu stanowiły kreacja intuitywna oparta o ramowe założenia oraz wyważona improwizacja respektująca proporcje właściwe tradycyjnej narracji.

Głowicka&Walentynowicz - Red Sun

Kompozycje Kasi Głowickiej zamówione przez Performing Arts Fund, Netherlands

Małgorzata Walentynowicz - fortepian

Kasia Głowicka - komputer

Zygmunt Krauze - Fête galante et pastorale

Moje spotkanie z muzyką Zygmunta Krauze miało kilka początków: pierwsza wizyta w Polsce w 1970, pierwszy koncert (19 września tego samego roku) podczas mojej pierwszej „Warszawskiej Jesieni”, wreszcie warszawska premiera Utworu na orkiestrę nr 1 z 1969 roku. Wspomnienie tego wieczoru pozostało we mnie do dzisiaj zwłaszcza że utwór Krauzego ewidentnie wyróżniał się wśród nowej muzyki polskiej, która wówczas przenikała na Zachód. Znałem już twórczość Lutosławskiego, Pendereckiego i Góreckiego. Tego wieczoru uderzyła mnie jednak powściągliwość, delikatność i indywidualny rys muzyki Krauzego. Jej odmienność polegała na spokoju, refleksyjności i niezwykłym pięknie.

Arne Nordheim - Solitaire

Założone w 1957 roku, Studio Eksperymentalne Polskiego Radia było placówką doświadczalną, jednostką produkcyjną polskiej radiofonii, ale w historii zapisało się przede wszystkim jako ośrodek twórczy o znaczeniu europejskim. Wśród wielu zagranicznych gości warszawskiego ośrodka w latach 60 i 70 znalazła się niemal cała światowa czołówka sztuki elektroakustycznej, m in.: Lejaren Hiller, Franco Evangelisti, François-Bernard Mâche, Vittorio Gelmetti, Roland Kayn, Christian Closier, Tamas Ungvary, Nigel Osborne, Stephen Montague, Bengt Emil Johnson, KĂĽre Kolberg i Arne Nordheim. Nordheim był częstym gościem „czarnego pokoju” przy ul. Malczewskiego, czyli głównego pomieszczenia produkcyjnego Studia Eksperymentalnego. Równie ważne, co muzyka, była więź emocjonalna z polskimi przyjaciółmi. Często dochodziło do prywatnych spotkań z Józefem Patkowskim, także z Witoldem Lutosławskim i Włodzimierzem Kotońskim. Praca z realizatorami także wykraczała poza jego obręb. Po locie Oslo-Warszawa, prosto z Okęcia Nordheim podążał do gościnnego domu Rudników i spożywał „rytualnie” swój ulubiony polski posiłek - biały barszcz z kiełbasą. Już przy stole uzgadniali z Rudnikiem taktykę działań technologiczno-artystycznych. Potem w mozole długich godzin na Malczewskiego rodziły się minuty kolejnych kompozycji Norwega...

Sounding the Body Electric

Album Sounding the Body Electric to naturalny sojusz producentów zajmujących się archiwami Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia oraz kuratorów wystawy dotyczącej styku technologii i ciała w sztuce lat 60. i 70. Obszar "wspólny" nazywaliśmy roboczo "wczesnym wschodnio-europejskim sound artem", choć chyba nikt z nas nie przywiązywał do tego określenia nadmiernej wagi merytorycznej. Natomiast bez wątpienia wszyscy byliśmy zainteresowani takimi pracami z dźwiękiem, w których postrzegany był on z perspektywy innych dyscyplin sztuki. Pozostawiając film, teatr, taniec i sztukę radiową na inne okazje, skupiliśmy się przede wszystkim na sztukach wizualnych, performensie i architekturze – głównie ze względu na ich konceptualne konotacje. A podążaliśmy za najważniejszymi problemami lat 60.: obiektem i przestrzenią.

Arturas Bumšteinas - Sleep (An Attempt at Trying)

Te pieśni pochodzą z fikcyjnej audycji dla osób cierpiących na bezsenność. Skoponowane zostały w oparciu o próbki autentycznych nagrań relaksacyjnych i dźwiękowych "środków nasennych". Te ostatnie potraktowałem jako punkt odniesienia dla instrumentalnych i wokalnych improwizacji, które zmiksowałem w spójną muzyczną strukturę.

Arturas Bumšteinas

Bartek Kalinka - Champion of the World Has No Monopoly on the Legions

Płyta powstała po ponad rocznych wakacjach spowodowanych przesytem muzyką eksperymentalną. Składa się z naiwnych kompozycji tworzonych i nagrywanych na poczekaniu. Materiał wyjściowy, tworzący kręgosłup brzmieniowy płyty, powstał w ciągu kilku miesięcy pierwszej fali fascynacji autora syntezatorem modularnym. Połączenie złożonych barw syntezatora, grającego dosyć ograniczone motywy, z melodyczną gitarą akustyczną dało podstawową konstrukcję. Potem nastąpiło jeszcze kilka zwrotów akcji.

Bartek Kalinka

Patryk Zakrocki - Martian Landscapes

Nigdy nie byłem na Marsie, a udostępniane nam fotografie i filmy dają tylko mylne wyobrażenie, że coś już wiemy. Mój Mars jest nadal zasiedlony wyobrażeniami z dzieciństwa, związanymi z setką filmów i powieści SF. Jestem sympatykiem błędnej interpretacji złudzenia powodowanego przez dawne teleskopy, jakoby powierzchnia Marsa pokryta była siecią kanałów nawadniających, będących dowodem na istnienie tam rozwiniętej cywilizacji. Ciekawość pomieszana z obawą, które wyniknęły z tej pomyłki, zaowocowały ogromną liczbą niesłychanych historii i nieprawdziwych obrazów, które zamiast Marsa opisują raczej nasze człowiecze zakamarki.

Patryk Zakrocki

Making the walls quake as if they were dilating with the secret knowledge of great powers

Rzeźba dźwiękowa nagłaśniająca budynek Polskiego Pawilonu na Biennale Architektury w Wenecji przeobrażona w płaską płytę kompaktową? Brzmi jak nonsens? Obraca rzeczywistą przestrzeń w system stereo? Czy po prostu jest czymś innym? Słuchanie tych nagrań z pewnością nie da wglądu w szereg dźwiękowych i akustycznych wzmocnień rozwijających naturalną akustykę pomieszczenia, które stworzyliśmy na okoliczność wystawy. Ale przyszedł czas, aby zwrócić uwagę na inne właściwości naszej pracy - a płyta kompaktowa stanowi ku temu najlepszą okazję.

(Michał Libera)

USA I – 1939 Southern Recording Trip Fieldnotes

Tekst zaczerpnięty z 1939 Southern Recording Trip Fieldnotes sporządzonych przez Johna i Ruby Lomaksów.
Cytaty audio zaczerpnięte z ich nagrań.
Muzyka: Michał Biela, Miron Grzegorkiewicz, DJ Lenar i Pete Simonelli.

USA II – Ten Intrusions

Wybór i układ tekstów w Ten Intrusions stworzony według kompozycji Harry'ego Partcha Eleven Intrusions
Teksty: Ella Young (1, 4), Ella Young i Lao Tzu (5), Tsurayuki (2), Willard Motley (6), George Leite (7), Giuseppe Ungaretti (9, 10)
Muzyka: Andrea Belfi, David Grubbs, David Maranha i Pete Simonelli

USA III – Vanishing Point: How to Disappear in America without a Trace

Teksty zaczerpnięte z Vanishing Point: How to Disappear in America without a Trace pod redakcją Susanne Bürner
Muzyka: David Grubbs, Miron Grzegorkiewicz, David Maranha, Małgorzata Penkalla i Pete Simonelli

V/A Solitude of Sounds – in memoriam Tomasz Sikorski

W brzmieniu amerykańskiego minimalizmu daje się wyczuć krajobraz dźwiękowy wielkiego miasta z właściwymi mu gwałtownymi ludzkimi interakcjami. Cóż, otoczenie wpływa na życie kompozytora i co za tym idzie na jego twórczość. Z kolei styl minimalizmu holenderskiego określiłabym mianem "hipisowskiego". Wyrasta on z ducha aktywizmu, co najlepiej widać w utworze "Związek zawodowy" Louisa Andriessena, oraz z typowego dla holenderskiej etyki, pragmatyzmu. I wreszcie dochodzimy do minimalizmu polskiego: jego powszechnego wizerunku oraz osobistych i środowiskowych doświadczeń jego twórców. Bywa on nazywany "minimalizmem mistycznym", a jego tożsamość określa między innymi naturalna skłonność do intensywnej ekspresji emocjonalnej.

Zygmunt Krauze – Spatial Music

Inspiracje unizmem Władysława Strzemińskiego i funkcjonalizmem stoją u źródeł pierwszej w Polsce instalacji dźwiękowej zrealizowanej w Galerii Współczesnej w Warszawie, pod którą podpisani są: architektka Teresa Kelm, kompozytor Zygmunt Krauze i rzeźbiarz Henryk Morel. Praca była kontynuacją poszukiwań zainicjowanych przez Morela i Krauzego w 1966 roku w ramach zrealizowanego wspólnie z Cezarym Szubartowskim i Grzegorzem Kowalskim działania zatytułowanego 5x.

V/A PRES Scores

Na "PRES Scores" znajdują się oryginalne oraz nowe realizacje pięciu z siedmiu opublikowanych w historii Studia partytur. Są to kompozycje Andrzeja Dobrowolskiego, Bogusława Schaeffera i Włodzimierza Kotońskiego "wykonane" w Studiu przez Eugeniusza Rudnika i Bohdana Mazurka a także na zamówienie Bôłt Records przez Lionela Marchettiego, Thomasa Lehna, Philipa Zoubka i Wolframa, Arszyna i Piotra Kurka, Marion Wörle oraz zespół Małe Instrumenty. Partytury te stanowią fascynujący rozdział historii Studia. Nie tylko dlatego, że dają wgląd we wczesne próby zapisania dźwięku elektronicznego, są znakomitym materiałem analitycznym czy ukazują związki między muzyką i grafiką. Przede wszystkim dlatego, że nawet w tych kilku zaledwie opublikowanych partyturach widać doskonale, że bardzo szybko ich użytkowość ustąpiła miejsca eksperymentalności.

Wolfram – Atol Drone ±

Świat wykreowany przez Wolframa w Atol Drone to świat oniryczny, delikatny, utkany z delikatnych sampli: gdzieś na drugim planie słychać pomruk budzącego się wulkanu, ciszę niekończącej się flauty przerywanej odgłosem szybującego po niebie ptaka, fale rytmicznie rozbijające się o koralowe pierścienie, odgłosy zbliżającej się katastrofy, wreszcie przemoc i okrucieństwo szalejącego Oceanu. Jest w tej muzyce tak mocna i silna dawka niepokoju, że praktycznie każdy utwór mógłby stać się ilustracją muzyczną do filmu.

Phonos ek Mechanes C+-

Trio Phonos ek Mechanes powstało w roku 2007 z inicjatywy wrocławskich kompozytorów i wykonawców muzyki elektroakustycznej: Cezarego Duchnowskiego, Pawła Hendricha i Sławomira Kupczaka. Nazwa zespołu pochodzi z języka greckiego, oznacza tyle co "dźwięk z maszyny" i odzwierciedla specyfikę metody twórczej grupy.

Sławomir Kupczak – Report

Bôłt Records i Niklas Records z dumą prezentują nowe słuchowisko Sławomira Kupczaka, jednego z najważniejszych polskich kompozytorów muzyki elektroakustycznej młodego pokolenia, do tekstu Pawła Krzaczkowskiego.

V/A Blanc et Rouge

Prezentacja kolejnego zbioru utworów "nieobecnych" jest świadectwem krytycznej refleksji i niezgody ich twórców na polityczną presję, w której przychodziło im funkcjonować. Jest to jedynie pewien wybór kompozycji mieszczących się w tym nurcie. W łonie warszawskiego Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia narodziły się bowiem dziesiątki godzin muzyki noszącej cechy twórczości zaangażowanej. Powstały tu kompozycje mniej i bardziej zanurzone w nurcie aktualnych wydarzeń oraz odnoszące się do szerszego historycznego i humanistycznego kontekstu. Obecne w nich nawiązania do "tu i teraz" nie obniżają ich rangi artystycznej. Co więcej, w tajemniczy sposób uniwersalizują same utwory.

John Tilbury – For Tomasz Sikorski

Muzyka w tym albumie ukazuje doskonały słuch Sikorskiego w kwestii harmonii i rejestrów. „Minimalizm” jego utworów wynikał naturalnie, powtórzenia nigdy nie wydają się arbitralne. Ale przede wszystkim jest to par excellence muzyka fortepianowa. Końcowa improwizacja na fortepian to mój skromny hołd, elegijny w swym charakterze, wypełniony echami oraz prywatnymi wspomnieniami o człowieku i jego muzyce.

(John Tilbury)

Corneliu Dan Georgescu - Et vidi Caelum Novum

"Komponowanie jako kontemplacja muzycznego archetypu" - oto najlepsze streszczenie tego, co o swej muzyce mówi Georgescu, powołując się zresztą na Junga i jego archetypy zbiorowej podświadomości. Sedno i siła tej twórczości nie tkwią w oryginalności ujęcia materiału muzycznego, w kompozytorskich grach i roszadach. Można wręcz powiedzieć, że Georgescu nie komponuje, nie "składa" dźwięków, lecz kontempluje archetypiczne postaci, zwraca się ku podstawowym elementom, czystym pierwiastkom.

Sultan Hagavik – 9 Symphonies

sultan hagavik to pierwszy w Polsce i prawdopodobnie drugi na świecie zespół grający na magnetofonach. Powstał w lipcu 2011 roku we Wrocławiu w okolicznościach trudnych do dokładnego określenie. Duet posługuje się nagraniami znalezionymi na starych kasetach i dźwiękami stworzonymi przez siebie za pomocą dyktafonu analogowego. Traktuje magnetofony jako instrumenty pozwalające na stworzenie z zebranych taśm nowej jakości. W swojej surkonwencjonalnej twórczości zespół nawiązuje do wielu gatunków i nurtów, począwszy od popu, na punktualizmie skończywszy.

Ergo Phizmiz plays R.Ashley Purposeful Lady Slow Afternoon

Głosy: Ergo Phizmiz i Lula
Fortepian: Ergo Phizmiz
Gitara: Maciej Cieślak
Skrzypce: Julia Ziętek
Laptop: Alessandro Bosetti
Gramofon: DJ Lenar

Jean-Louis Costes plays Marquis de Sade Justine

Głos, melodie i adaptacja: Jean-Louis Costes
Nagranie, miks i mastering: Zosia Moruś, 15.10.2011, Królikarnia
Edycja i produkcja: Michał Libera
Premierowe wykonanie w ramach serii koncertów Narodziny szumu z ducha późnego baroku towarzyszącej wystawie Damy z pieskiem i małpką.

Miron Białoszewski plays Adam Mickiewicz Dziady

"Śpiewanie. Mówienie. Właśnie. Jeszcze to: jaka między nimi różnica? Niby wiadoma. Ale jak idzie między nimi granica? Czy decyduje nomenklatura? Czy przeciąganie zgłosek (a nawet głosek)? Czy różnice wysokości? Czy rytmiczność? Może zadrganie głosu? Z przeciąganiem? (...) Często były u nas mówienia specjalne (bardzo wyliczone co do melodii, choć jeszcze mówienia), śpiewania wprost i śpiewanio-mówienia, na pograniczu, które okazało się dosyć szerokie, bo okazało się wiele sposobów prawie śpiewania, mówienia podśpiewywanego, ciągów monotonii albo na odwrót spiętrzeń rytmicznych, które robiły się samochcąc muzyką. Dlatego nie było tam po co pakować muzyki obcej, zewnętrznej, jako takiej, prócz akustyki grających swoje role przedmiotów czy rytmu chodzenia (m.in. na bębniących koturnach)"

M. Białoszewski, O tym Mickiewiczu jak go mówię, "Odra" 1967, nr 6.

Witold Szalonek – Medusa

Zmysłowość dźwięku, dyscyplina formy, a do tego epicki rozmach i teatralność wykonania - muzyka Witolda Szalonka jest wielowymiarowa i wciąż nie dość dobrze znana. Doceniana przez publiczność i krytyków, nie zyskała dotąd zasłużonego miejsca w życiu koncertowym. Jej znaczenie nie ogranicza się bynajmniej do historii powojennej muzyki polskiej i jej spektakularnego nurtu - sonoryzmu. Zainteresowania muzyczne Witolda Szalonka były o wiele bardziej uniwersalne i brzemienne w skutki dla całej muzyki europejskiej.

Bogusław Schaeffer - Assemblage

Seria Polish Radio Experimental Studio jest pierwszym oficjalnym wydawnictwem cyfrowym poświęconym nagraniom zrealizowanym w legendarnym warszawskim Studiu. Założone w 1957 roku przez Józefa Patkowskiego, razem z ośrodkami w Paryżu, Kolonii i Mediolanie, było pierwszą tego typu placówką na świecie. O ile twórcy związani ze Studiami w zachodniej Europie szybko uznani zostali za jednych z najważniejszych w historii muzyki XX wieku, ich polscy koledzy do dziś są niemal nieznani poza wąskim kręgiem specjalistów.

DJ Lenar – Re: PRES

DJ Lenar w swym przenośnym studiu nagrań tak samo często improwizuje, jak i komponuje, czy produkuje ścieżki dźwiękowe do filmów. Na jego studio składają się dwa wzmacniacze (do gitary i gitary basowej), gramofon, mikser, sampler i loopstacja. Nawet jeśli przywołuje ono na myśl podstawowe przyrządy tworzenia muzyki konkretnej wiele dekad temu, dziś sprzęt ten nie służy do wywracania do góry nogami wszystkich naszych przyzwyczajeń w słuchaniu muzyki, ale do „grania”. Jest w mięśniach i gestach użytkowników na dokładnie takiej samej zasadzie, jak „Wariacje Goldbergowskie” były w dłoniach i postawie Glenna Goulda przy fortepianie.

Knittel / Sikora / Michniewski - Secret Poems

Grupa kompozytorska Krzysztofa, Elżbiety i Wojciecha utworzona została w 1973 roku przez trójkę studentów kompozycji warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, którzy dobrze się ze sobą czuli. Nie byli to przeciętni studenci. Elżbieta Sikora miała już za sobą paryski staż w Groupe de Recherches Musicales w Paryżu pod kierunkiem Pierre Schaeffera i François Bayle'a (1968-1970) oraz wykonania utworów we Francji. Wojciech Michniewski (wówczas absolwent teorii i dyrygentury, które ukończył z wyróżnieniem) koncertował intensywnie, a wkrótce miał zdobyć „Orfeusza”, czyli nagrodę krytyki za najlepsze wykonanie polskiego utworu na „Warszawskiej Jesieni”. Krzysztof Knittel odniósł sukces w dziedzinie muzyki popularnej i nie przestał poszukiwać; uczęszczał m.in. na kursy programowania w języku Fortran, wykłady logiki matematycznej i humanistycznej oraz teorii probabilistycznych; był wreszcie słuchaczem filozoficznego cyklu profesora Tatarkiewicza.

Bernhard Schütz & Reinhold Friedl play R Schumann Dichterliebe

Frédéric Blondy & DJ Lenar play Mauricio Kagel Ludwig van

Fortepian: Frédéric Blondy
Gramofon: DJ Lenar
Nagranie: Zosia Moruś, Narodowa Galeria Sztuki Zacheta w Warszawie, 19 marca 2011
Wybór nagrań, edycja miks i mastering: DJ Lenar i Michał Libera
Produkcja: Michał Libera
Premierowe wykonanie podczas serii muzycznej Hyperacusis, Narodowa Galeria Sztuki Zacheta w Warszawie, 19 marca 2011
Ilustracja na okładce: Aleksandra Waliszewska
Projekt graficzny serii: Piotr Bukowski

Rinus van Albeek plays Luc Ferrari Cycles des Souvenirs

Nagrania: Rinus van Alebeek
Głos: Brunhild Ferrari
Nagrań dokonano w Montreuil, 29 października 2010
Nagrania nie były poddawane miksowaniu ani masteringowi
Produkcja: Michal Libera
Ilustracja na okładce: Aleksandra Waliszewska
Projekt graficzny serii: Piotr Bukowski

Mimeo – Wigry

Wiem, że wszystkich to śmieszy i że jest nieprawdą z wielu powodów, ale... moja fantazja jest taka, że MIMEO to dzisiejsze wydanie Orkiestry Duke'a Ellingtona (a Rafael Toral - oczywiście - jest jej Johhnym Hodgesem...). Tak, oczywiście, nie ma tutaj Duke'a ale czyż nie jest tak tak, jak w jego orkiestrze, w której każdy ma swój czysty i autonomiczny głos - natychmiastowo rozpoznawalne brzmienie, szczególny sposób grania czy wręcz metodę?

(Michał Libera)

Zeitkratzer - Plays PRES

Płyta „Zeitkratzer plays PRES” zawiera instrumentalne wersje kompozycji ze Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia w opracowaniu jednego z najbardziej niezwykłych zespołów muzyki współczesnej. Międzynarodowa grupa wirtuozów specjalizuje się w tego typu prowokacyjnych opracowaniach muzyki elektronicznej. Biorąc za naturalny punkt wyjścia, iż instrumentaliści zawdzięczają dużą część swoich technik właśnie muzyce elektronicznej, zeitkratzer dowodzi, iż to, co w latach 60. było możliwe wyłącznie w Studiu nagrań, dziś może być grane na żywo, na koncertach. Tak też stało się 4 września 2010 w Sejneńskiej Synagodze Białej, kiedy to miała miejsce premiera nowego repertuaru zespołu. Po wysłuchaniu wielu godzin nagrań ze Studia, muzycy zdecydowali się na sześć publikowanych tutaj kompozycji z różnych etapów historii placówki. W ramach pobytu w Domu Pracy Twórczej w Wigrach, zaaranżowali oni swoje własne wersje kompozycji ze Studia, które prezentujemy w albumie.

Bohdan Mazurek - Sentinel Hypothesis

Album „Sentinel Hypothesis” poświęcony jednej z najważniejszych postaci Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. Związany ze Studiem od 1962, Bohdan Mazurek był początkowo realizatorem nagrań dla innych kompozytorów; z czasem jednak zdecydował się na twórczość kompozytorską zarówno w dziedzinie muzyki ilustracyjnej (m.in. filmowej) jak i autonomicznej. Jego kompozycje charakteryzuje niezwykła dbałość o brzmienie a także słabość do wykorzystywania instrumentów tradycyjnych - nie tyle jako neutralnego czy przypadkowego materiału dla kompozytora muzyki konkretnej, ile materiału, który narzuca mu ograniczenia. Na płycie znajdują się nagrania z lat 1967-1989 ukazujące całe spektrum jego zainteresowań - od klasycznej muzyki elektronicznej po (jak nazwalibyśmy je dziś) nagrania terenowe. Płycie towarzyszy obszerna książeczka z omówieniem kompozycji autorstwa Bolesława Błaszczyka, jednego z najważniejszych badaczy historii Studia a także wieloma komentarzami samego Mazurka.

V/A - PRES Revisited. Józef Patkowski In Memoriam

Album „PRES revisited” jest pokłosiem koncertu poświęconego Studiu Eksperymentalemu Polskiego Radia, który odbył się 13 grudnia 2009 roku w londyńskim Cafe Oto. Zaprezentowane zostały na nim instrumentalne reinterpretacje muzyki elektronicznej autorstwa legend muzyki improwizowanej, członków AMM, Johna Tilbury oraz Eddiego Prévosta, powracającego po latach do skrzypiec Phila Durranta oraz polskich muzyków młodszego pokolenia - mieszkającego w Kolonii Macieja Śledzieckiego i warszawskiego młodego wiolonczelisty Mikołaja Pałosza (CD2). W swych solowych występach przedstawili oni własne wersje kompozycji ze Studia; w pozostałych - zinterpretowali partytury autorstwa Denisa Kolokola, które powstały na podstawie istniejących nagrań ze Studia. Ich założeniem było wykorzystanie indywidualnego języka instrumentalnego każdego z improwizatorów; języka, który wiele zawdzięcza rozwojowi muzyki elektronicznej. W albumie znajdują się także oryginalne, zremasterowane wersje kompozycji ze Studia, będące równocześnie jednymi z najjaśniejszych punktów w jego historii (CD1).

Cornelius Cardew – The Great Learning

Z dumą prezentujemy pierwsze kompletne wydanie legendarnego utworu, który Michael Nyman uznał za kamień milowy muzyki XX stulecia i wobec którego po raz pierwszy zastosował termin „minimalizm”. W blisko pięciogodzinnym nagraniu „The Great Learning” webernowski punktualizm, reichowska trance music „obłoki dźwiękowe” Ligetiego oraz echa konceptualnych gier Cage'a współtworzą monumentalne dźwiękowo-teatralne misterium, które z jednej strony ewokuje utraconego ducha archaicznych, plemiennych rytuałów, z drugiej zaś - zapowiada epokę wyzwolonej, eksperymentalnej home-made music XXI stulecia.

Arturas Bumšteinas - Heap of Language

Tworzenie z niczego jest po prostu niemożliwe. Lepiej więc „przepisywać historię” świadomie niż udawać, że jest się demiurgiem [...] Ciekawym przykładem jest cykl „Pięciu pieśni”, do którego należą m.in. Nasdaq i Malcowa. Każdy z wokalistów wysłał mi swoją ulubioną piosenkę - od popu po autentyczny folklor. Nagrania tych utworów przetworzyłem i wykorzystałem na bardzo różnych poziomach. Analiza spektralna posłużyła mi do wydobycia materiału harmonicznego dla zespołu instrumentalnego. Natomiast oryginalne partie wokalne przekształciłem używając notacji cyfrowej i graficznej oraz tak zwanych „partytur dźwiękowych”, czyli wzorcowych nagrań, imitowanych przez muzyków podczas wykonania. [...]

(Arturas Bumšteinas)

Slawomir Kupczak - Novella

Płyta pod nazwą Novella zawiera dwa utwory elektroakustyczne, nieeksperymentalne z lat 2002, 2004 i prawie pięćdziesięciominutowy utwór powstający w latach 2007-2009. To cyfrowe zapiski, zatrzymany, w formę ujęty czas, który wcale nie jest emocjonalnym odbiciem tamtych dni, godzin, minut.

Sonus Akrobata Mandragora

Styl improwizacji duetu Sonus Akrobata na płycie „Mandragora” odwołuje się do odkryć klasyków swobodnej improwizacji z lat 70. muzyki etnicznej z całego świata oraz eksperymentów muzyków postrockowych, jak Fred Frith czy Thurston Moore.