Eastern Waves: Warszawa-Oslo | Aktualności | O nas | Dystrybucja | Kontakt

pl/en

serie:
New Music in Eastern Europe Polish Radio Experimental Studio Populista Extras Polish Oldschool Kikazaru Pleasures -... --- .-..- -



podobne płyty


Ralf Meinz, Karolina Ossowska & Mikołaj Pałosz play Giuseppe Tartini La sonata il sol minore al terzo suono

Wydano: XII 2014
Czas trwania: 34:55
CD | ecopack

1. La sonata il sol minore al terzo suono, takty 1-3

2. La sonata il sol minore al terzo suono, takty 3-10

3. La sonata il sol minore al terzo suono, takty 38-41


JW Player goes here

W „Trattato di musica secondo la vera scienza dell'armonia” z roku 1754 Giuseppe Tartini wyłożył matematyczny dowód, zgodnie z którym wysokość trzeciego dźwięk jest sumą bądź różnicą wysokości dźwięków artykułowanych. Ideą, która przyświecała sesji nagraniowej Karoliny Ossowskiej (skrzypce), Mikołaja Pałosza (wiolonczela) i Ralfa Meinza (nagranie) było odnalezienie tonów kombinowanych w muzyce włoskiego kompozytora.


Karolina Ossowska – skrzypce

Mikołaj Pałosz – wiolonczela

Ralf Meinz – dźwięk, nagranie


Giuseppe Tartini był nie tylko wybitnym kompozytorem, ale także nauczycielem skrzypiec a także teoretykiem. Dogłębna analiza intonacji doprowadziła go do zainteresowania znanym od wieków zjawiskiem słyszenia trzech dźwięków w sytuacji stwierdzonej emisji wyłącznie dwóch z nich. Tartini nazwał je „il terzo suono” i był pierwszym, który rozwinął i zapisał teorię tonów kombinowanych, jak dziś je nazywamy. W swym "Trattato di musica secondo la vera scienza dell'armonia” z roku 1754 wyłożył matematyczny dowód, zgodnie z którym wysokość trzeciego dźwięk jest sumą bądź różnicą wysokości dźwięków artykułowanych. Ideą, która przyświecała sesji nagraniowej Karoliny Ossowskiej (skrzypce), Mikołaja Pałosza (wiolonczela) i Ralfa Meinza (nagranie) było odnalezienie tonów kombinowanych w muzyce włoskiego kompozytora. W tym celu podążyliśmy ścieżką zaproponowaną przez kompozytora nigdy-nie-wypowiadaj-jego-nazwiska-bo-będziesz-w-długach, który rozciągnął niegdyś w czasie muzykę serialistyczną tworząc jeden z fundamentów minimalizmu.

Populista 10-12

Trzy całkowicie odmienne albumu znajdujące się jednak na wspólnym terytorium interpretacji i nadinterpretacji muzyki, które nosi nazwę Populista. Albumy z muzyką Luciera i Ferrariego mogą się wydać heterodoksyjne jeśli nie po prostu fałszywe, zwłaszcza jeśli za punkt odniesienia wziąć dotychczasowe nagrania tych kompozycji. Jednak dosłownie rzecz biorąc, nie ma w nich mowy o pogwałceniu instrukcji autorów w związku z czym – i dość perwersyjnie – Populista jest dumna, iż tym razem nic zakazanego przez kompozytorów nie zostało zrobione. Zarówno „Tautologos III” jak i „Chambers” są radykalnie otwartymi formami, które dopraszają się o kreatywne podejście wykonawców. To domniemanie zostało wzięte na poważnie i potraktowane jako zachęta do wypełnienia ich tematami związanymi z muzycznymi ideami kompozytorów. Album z muzyką Tartiniego jest bliższy nadinterpretacjom w klasycznym stylu Populisty. Instrukcje kompozytora zostały tutaj rozmyślnie podważone, jednak w imię jego własnych odkryć z zakresu psychoakustyki.





 © Bôłt Records 2013| www.facebook.com/boltnewmusic | statut Fundacji 4.99