Co wyróżnia muzykę Katarzyny Głowickiej? Przede wszystkim przestrzeń. Głęboka, rozległa. Jak w muzyce ambient. Budują ją pogłosy, echa, elektronika. Na tym tle -€“ fortepian. Rozmigotany, perlisty. Kaskady powtarzanych dźwięków i rytmów. Jak w muzyce minimal. Tonalne skojarzenia, ale odmienny rozwój. Czyste brzmienia co rusz zakłócane są szmerami i trzaskami. Jak w muzyce glitch. Ale wyraźnie słychać kompozytorski zamysł, kategorię wielkiej formy. Siedem utworów składa się na concept album, od zanurzonego w elektronicznej poświacie "Sun Spot” (2010) przez ascetyczny "Transient” (2011) i migotliwą "Favolę” (2013) po spokojnie wybrzmiewający "Red Sun” (2009), który dał tytuł całej płycie. Czasem pojawia się obsesyjnie repetowana nuta, jak w piątej ścieżce, "Retinie” (2009). Czasem najważniejsza jest pauza -€“ jak w najnowszym "Absence” (2013) dedykowanym pamięci Tomasza Sikorskiego. Wszystko składa się na oryginalny świat dźwiękowy Katarzyny Głowickiej, tu upostaciowiony fortepianem Małgorzaty Walentynowicz. Świat zabrudzonego piękna.

Jan Topolski