Dbałość o precyzję komunikatu dla realizatora dźwięku wyraźna we wczesnych partyturach Dobrowolskiego a także "Etiudze naa jedno uderzenie w talerz" Kotońskiego szybko przeobraża się w eksperymenty w komunikacji z owym realizatorem. Już w roku 1964 Bogusław Schaeffer zabiera się za partyturę graficzną, pełną nowych symboli wprawdzie jasno zdefiniowanych przez kompozytora, ale służących jednak w pierwszej kolejności zamarkowaniu zakresu potencjalności, jaka otwiera się przed realizatorem. Sześć lat później twórca pierwszej z partytur, wspomnianej "Etiudy", komponuje utwór, który;ry de facto obywa się bez symboli graficznych. Jest partyturą słowną, która określa najważniejsze zasady tworzenia kolejnych kompozycji tworzących razem rodzinę utworów muzyki elektronicznej zwaną "Aela". Towarzyszy jej wprawdzie 19-stronicowa partytura graficzna, ale jest ona wyłącznie przykładową realizacją. To w tych latach również, nie przez przypadek zapewne, najważniejsi reżyserzy dźwięku w Studiu - Eugeniusz Rudnik i Bohdan Mazurek - zyskująją miano pełnoprawnych kompozytorów, których prace włączane są do archiwum. To wówczas także, dzięki tym kilku partyturom staje się jasne, że wpisane w ich naturę przekazanie części odpowiedzialności za brzmienie utworu wykonawcom jest doskonałym wehikułem idei eksperymentu. Gdzież lepiej realizuje się wszak Cage'owskie przekonanie, że muzyka eksperymentalna to ta, której efektu brzmieniowego kompozytor nie może z góry przewidzieć? Jeśli faktycznie przyjąć jego definicję, to właśnie w tej najbardziej konserwatywnej praktyce Studia - pisaniu partytur - realizuje się także najwyraźniej jego eksperymentalny charakter. Album "PRES Scores" jest poświęcony tej ambiwalencji konserwatyzmu i eksperymentu. Partytury zapisane na papierze są tym, co kompozytor po sobie pozostawia domagając się bądź przynajmniej dopuszczając kolejne realizacje. Partytury eksperymentalne zaś powinny przynajmniej zezwalać na eksperymentalne realizacje. Na albumie znajduje się kilka z nich.