Seria Polish Radio Experimental Studio jest pierwszym oficjalnym wydawnictwem cyfrowym poświęconym nagraniom zrealizowanym w legendarnym warszawskim Studiu. Założone w 1957 roku przez Józefa Patkowskiego, razem z ośrodkami w Paryżu, Kolonii i Mediolanie, było pierwszą tego typu placówką na świecie. O ile twórcy związani ze Studiami w zachodniej Europie szybko uznani zostali za jednych z najważniejszych w historii muzyki XX wieku, ich polscy koledzy do dziś są niemal nieznani poza wąskim kręgiem specjalistów. Tymczasem, jak zauważa Reinhold Friedl - lider zespołu Zeitkratzer, „artystyczny zamysł ich utworów wydaje się swobodniejszy i nie tak ograniczony ideologią, jak miało to miejsce w przypadku niemieckiej muzyki elektronicznej czy francuskiej muzyki konkretnej. Nie wydaje mi się, żeby którykolwiek muzyk związany z polskim Studiem był ograniczony formułą »muzyki elektroakustycznej«; ich podejście do komponowania można raczej określić jako naturalne i holistyczne” [patrz: BR ES03]. Między innymi dlatego muzyka ze Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia może dziś stać się źródłem wyjątkowo świeżego oraz inspirującego spojrzenia na historię muzyki XX wieku.

Grupa kompozytorska Krzysztofa, Elżbiety i Wojciecha utworzona została w 1973 roku przez trójkę studentów kompozycji warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, którzy dobrze się ze sobą czuli. Nie byli to przeciętni studenci. Elżbieta Sikora miała już za sobą paryski staż w Groupe de Recherches Musicales w Paryżu pod kierunkiem Pierre Schaeffera i François Bayle'a (1968-1970) oraz wykonania utworów we Francji. Wojciech Michniewski (wówczas absolwent teorii i dyrygentury, które ukończył z wyróżnieniem) koncertował intensywnie, a wkrótce miał zdobyć „Orfeusza”, czyli nagrodę krytyki za najlepsze wykonanie polskiego utworu na „Warszawskiej Jesieni”. Krzysztof Knittel odniósł sukces w dziedzinie muzyki popularnej i nie przestał poszukiwać; uczęszczał m.in. na kursy programowania w języku Fortran, wykłady logiki matematycznej i humanistycznej oraz teorii probabilistycznych; był wreszcie słuchaczem filozoficznego cyklu profesora Tatarkiewicza.

KEW oznacza zespołową przygodę, o której wielu twórców może marzyć. We wspólnocie działań intuicyjnych - zakomponowanych czy też żywiołowo improwizowanych - to, co niewypowiedziane, stawało się wspólnym doświadczeniem i ekspresją, nieoczekiwaną przez samych artystów emanacją duchowości. W 1973 roku doszło do powołania grupy poszukiwań twórczych, której - zbyt krótki niestety - żywot stał się zarzewiem niebywałej kulturowej erupcji (głównie ilościowej), jaką obserwujemy dziś w polskim pejzażu muzyki improwizowanej. W krajowym środowisku akademickim doświadczenia zachodnie lat 60. i 70. nie znalazły bezpośrednich naśladowców, lecz zdolnych, istotowo oryginalnych kontynuatorów w postaci KEW.

Jest w dziełach Grupy klimat twórczości studenckiej tamtej epoki - kult wędrówki, wspólne przeżywanie przeczytanych lektur, zapatrzenie w dal poza codzienność, fascynacja egzotyką. Równocześnie młodzi twórcy nie stronią od tego, co zwyczajne, lokalne, czasem nawet przaśne. Zarejestrowane czynności, rozmowy bawią ich i zajmują. Poprzez sam fakt „podniesienia z ziemi” - po nieznacznej transformacji i wpisaniu w kontekst wysublimowanych poszukiwań elektroakustycznych - cytaty z rzeczywistości stają się obiektami sztuki. Kompozytorzy uwieczniają więc codzienność, wynosząc ją daleko poza aktualność, doraźność, poza swój czas.
Samodzielna studencka inicjatywa zrodziła zespół, który do dziś wyznacza pewien estetyczny kanon polskiej kultury muzycznej.